nieznany

chciałem uwolnić się z kartonowego domu
nie liczyć już pasażerów na gapę
rany między palcami przestały być zakrwawione

kolejne jęki nowego tripiarza
rozpraszają melodię wczesnego metra
mówili że wszystko się zmieni

nadal jednak to samo
potykam się o poplątane nogi
codziennie między śniadaniem a śmietnikiem

"trpiarza" - jaskbym mogł prosic o jakąś podpowiedź, bo nie mam pojęcia co to jest (a słownik tam, gdzie dzieci spią :)
Ale kupuje ten wiersz, bo to jest wiersz.
Pozdrawiam.

no fajne fajne

smutny, ale dobry
pozdrawiam
ps. co to trpiarz?

choć tak jak michał nie rozumiem "trpiarza" muszę przyznać, że mi się spodobało i nawet pozwolę sobie napisać dlaczego, a dlategoż to, że czytając dziewięć powyższych wersów przenoszę się w świat, który jest tam zawarty i to chyba można nazwać poezją

Może i formalnie ładny, ale:

shcemat życia kloszarda widziany oczami elity, która tego rodzaje wzruszanie schematami uznaje za przejaw "wrażliwości społecznej", a do rzeczywistości ma się jak wzdychanie pensjonarki do prawdziwej miłości.... (można by powiedziec "wzdychania pensjonarki do prawdziwego dymiania" ale to właśnie też było by w moim rozumieniu strraaasznie pretensjonalne)

Choć napisane ładnie i sam bym sie wzruszył, gdybym takim sunkinsynem ciętym na powierzchowność i głupotę "elit" nie był...

Pozdrawiam
;o)

"Tripiarz" to mój neologizm, powstały od wyrażenia "być na tripie", czyli być odurzonym przez np. farmaceutyki.

Michale - dziękuję

Smoku - skromnie, ale wymownie

Stanisławo - dziękuję

Stanisławie - cieszę się, że ci się podoba

Jaro Sławie - dziękuję za komentarz i ciekawy pogląd;)

pozdr.
Ariel

to moze tripiarza?