Ostatni z cichych

Obce są głoski zapisane na skórze,
ślady wyryte głucho-białym ciałem.
To stąd wywodzą się wszystkie moje i twoje
spojrzenia za siebie, zawieszone gesty.
Zdania, które tłumaczą, skąd tyle cienia
w zaciśniętych ustach.

Powietrze zmęczone upałem. Droga nad rzekę
wiedzie przez stary, żydowski cmentarz.
Narew wyschła: muliste wysepki dryfują
w nieznanym sobie kierunku - nie są już
namiastkami gniazd; nie niosą w sobie obcych
śladów morza, kołatania w przedsionkach.

Wyławiam znaki zawieszone w wodzie;
pozbawione zapachu wydm, niedopałków
wgniecionych w piach, butwiejących roślin:
tętna bijącego pod wąskim pasem ziemi,
przedartym do pierwszej krwi jak kartka papieru.

Słowa są bezpieczne jedynie wewnątrz,
w gorzkich kadłubach noży, ostrych przyprawach
i pustych ładowniach zatopionych kutrów.
W ledwie widocznych wnękach. Miejscach,
do których można podejść tylko na palcach.

Tak, by nie spłoszyć zwierząt.

Troszkę ciężkawe zwłaszcza wcześnie rano, ale ogólnie jak najbardziej do przyjęcia.
Pozdrawiam

Myślę, że nie tylko do przyjęcia, ale tekst zasluguje na to, by go wyróżnić.
Jest kapitalny.
Zawsze staram się wybrać z tekstu fragment , ktory mnie poruszył najbardziej. W tym przypadku mam problem.
Bo w całości zrobił ogromne wrażenie.

A ostatnia zwrotka i puenta - cudo.