szalony stos

Pochodnie trzymał w ręku..
rzucił ją w mą stronę
bez leku patrzyłam jak płonę
języki ognia całowały ciało
krew trysnęła w niebo
łuna purpurową chmurą się stała.
płomienie między palcami tańczyły
blask oczom wydarł ogień
szalony krzyk wyrwał się z piersi
ostatnim był.. ginę..

Płomienie, stos niby świeta Inkwizycja :)
Bardzo ogniście o emocjach:) A koniec taki smutny...

Pozdrawiam.

Piękny wiersz. Bardzo mi się podoba. "Szalony stos" skojarzył mi się z miłością, w której można się całkowicie zatracić: "ginę...".
Piękny. POzdrawiam gorąco. MArta

PS Biorę go do ulubionych.
MM

Ciekawy tekst , jest emocja ,ogień ogarnia czytelnika.

Wygląda na to , że chciała Pani tego ognia...
Jeśli był prawdziwy , będzie się jeszcze długo tlił...


Pozdrawiam

Tadeusz

rzucił ją w mą stronę

"mą" strasznie mi nie pasuje, takie mocno przestrzałe, dziwnie się czyta.

no po prostu, ale nie mogę tego przetrawić :)))

Pozdrawiam,
Kai Fist