Jesteś jak kropla deszczu...

Jesteś jak kropla deszczu,
Co zaraz w morzu utonie.
Więc jaki pożytek
i komu
Świat dzielić na Twoje i moje?

Spadasz w lawinie potoku
Poczęta z brzemienia chmury
I wołasz: "Ja muszę być
pierwsza!
Mi trzeba piąć się do góry!

Odkrywać nowy horyzont!
Na nowe tory pchać dzieje!"
Tak, odkryj! Horyzont
człowieka.
Dla niego żyjesz. Istniejesz.

A życie trwa krótko
Jak deszcz co pada za oknem
Żyj nie dla siebie
- dla innych
Nie bój się, kroplo, że zmokniesz

Tyle po Tobie zostanie,
Ile zdążysz innym dać z siebie
Dobre świadectwa kruchego istnienia
Jak krople po deszczu na szybie

Jest to wiersz-moralitet. Według mnie byłby zupełnie niezły, gdyby pozostawiał odbiorcy jakiś wybór; gdyby przedstawiał sytuację liryczną ("jesteś maleńką kropelką w morzu, w ulewie, nic nie znaczysz dla innych, żyjesz tylko dla siebie - itd."), ale gdyby nie dawał gotowej recepty, jak w tym morzu żyć z sensem oraz dla kogo. Każdy sam nadaje sens swojemu życiu, a systemów moralnych jest tyle, ile ludzi na świecie. I bardzo dobrze. Wiersz powinien pruszać jakieś uczucia, z których wynikają następnie osobiste refleksje odbiorcy. Natomiast utwór, zawierający gotowe wnioski i przepisy na "raj", nie budzi niepokojów ani refleksji (zwłaszcza tych drugich).
Z poważaniem - OJ.

To pierwszy rymowany wiersz ( z wszystkich jakie ostatnio przeczytałam, który mi się nawet podoba. Jest troche naiwny, ale ta naiwność dodaje tej kropelce z Twojego wiersza uroku. Nawet dobrze się czyta. Tylko ostatnia strofa wszystko psuje od:
"Ile zdążysz innym dać z siebie"
- bo tu załamuje się rytm

Dziękuję ślicznie za komentarze, są one dla mnie bardzo cenne.
Obie w dużej mierze macie słuszność, może jeszcze nad tym wierszem popracuję.

Większość wierszy, które wrzucam (lub raczej zamierzam wrzucać) na forum to teksty piosenek, które gdzieś tam sobie kreślę gitarą, piórem i klawiszami. Jakoś tak się zaprzyjaźniłem z poezją śpiewaną...