pętle, pętelki

Sen każdej nocy pyta
kto zabił i gdzie jest ciało.
Dwaj faceci z młotami ciężko pracują
zalewając asfaltem wspomnienia.
Odchodzimy w czas, a dzieci
stają się naszymi władcami. Tworzą
nowy panteon, wymagający ofiar.

Rozmach zmienia się w próbę zamachu.
Krecie roboty pozostawiają podskórne korytarze,
w których daremnie szukamy
odrobiny zrozumienia.
Drepcząc w miejscu
przechodzimy w kolejne dni.

Pierwszy krzyk jest wstępem
do ostatniego westchnienia. Pomiędzy
jest dużo lub nic, bywasz wielki
lub mały, jak pojedynczy kwant światła
drgający myślą.

Dobre. Przerażające. Najlepsza metafora to ta z kwantem światła drgającego myślą - tak właśnie się czuję, kiedy usiłuję (bezskutecznie, oczywiście) wyobrazić sobie swoją małość w Czasoprzestrzeni.
Biorę wiersz do ulubionych.

niezły i jakoś bierze, ale ja mam spory zapas rezerwy dla imiesłowów, zwłaszcza w poezji.

Ładne i podoba mi się, zwłaszcza pierwsze linijki. Tylko że nie pasuje mi to:

Odchodzimy w czas, a dzieci
stają się naszymi władcami. Tworzą
nowy panteon, wymagający ofiar
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
wprowadza taki patos niepotrzebny

Pozdrawiam

Dziękuję za komentarze...) Panie Jordan, proszę mi wytłumaczyć to Pańskie pojęcie patosu, bo jakoś nie rozumiem.

pozdrawiam.;-)

No wiesz stary jak zaczynasz mówić o rzeczach uniwersalnych i ponadczasowych (pokolenia, rytualne zmiany idei) to wprowadzasz stan podniosły. No to tyle, ale wcale nie muszę mieć racji... (patrzyłem przez pryzmat swoich prac, a więc dość subiektywnie)
Pozdrawiam

Hmmm...Panie Jordan, nie widzę nic szczególnie podniosłego w tym, że my się starzejemy, a dzieci są naszymi "oczkami w głowie" i wymagają wielu poświęceń. Tym nie mniej, ma Pan prawo do takiego, subiektywnego, odbioru...)

pozdrawiam.;-)

Kurs po rzece przemijania; od progu do progu własnymi siłami i śpieszyć się nie potrzeba.