Drzewa

obsypane stertami cegieł i kamieni
otoczone zwałami murów
oblane asfaltem
stoją drzewa

wyniosłe
samotne
wyciągają ramiona
ku powietrzu

próbują wydobyć się
na powierzchnię
lecz toną

czasami wstępuje w nie
zielona nadzieja

czasami w geście rozpaczy
opuszczają ramiona z palcami liści

ale kurczowo trzymają się ziemi
choć tak bardzo chciałyby polecieć

bardzo ludzkie te drzewa

Widać za długo się znamy. Ja Twoje wiersze też znam. A za okrzyki zachwytu dziękuję.

To zależy od ramki. Przyślij projekt do zatwierdzenia.

Ok. :-)

Gdzie się nie pojawicie tam zaraz kłócicie się jak dzieci no wybaczcie to porównanie, ale naprawdę.
Wiersz jest œwietny joaxii, może tylko sformułowanie "ku powietrzu" mnie troszkę razi, ale poza tym naprawdę bardzo udany wierszyk.
serdecznie pozdrawiam
Natalia