Strzępy

Taki ból
Moja nagość odkryta
Żyletka wtapia się w serce,
skrupulatnie ryje,
każde słowo przenika,
rozrywa na strzępki,
które zgodnie płaczą,
bolą, wierzgają się we mnie
i bawią się sercem -
tarczą.
Tak wiele części,
tak dużo myśli,
tak mnóstwo uczuć,
które nawet na moment
nie przestają kłuć.

Sama w sobie nie jestem już mną,
ktoś inny mówi, kłamie,
ktoś inny działa, rani.
A ja?
Gdzie w tym wszystkim?
Zniknęłam? Wylałam się,
dusza, krew
rozlana płynie wstecz.
Ja płynę wstecz, ktoś idzie naprzód.
Może dogonię siebie-niesiebie,
może zdołam zmienić coś.
Wsiąknę w obce ciało,
długo będę strzępek szukała,
a potem w całość układała.

I przyjdzie mi żyć z sercem oszpeconym,
pełnym blizn i bólu,
które zadałam wszystkim…

a w pamięci ich gest

przebaczone

hmm... powiedzmy ze jak dla mnie wszystko jest ok, poza tym ze wiersz, czasem ma rymy, czasem nie ma... jego rytm jest urywany przez co troche chwilami ciezko sie go czyta... forma tez zreszta jakas niejednakowa... ale generalnie jestem raczej na plus :)

Dzięki bardzo:) To prawda, rytmu tutaj za bardzo nie ma...Pzdrwm

Ogólnie panuje w nim jeden wielki chaos, ale on już taki jest, chyba nie będę zmieniać, i tak przeszedł sporo poprawek od kiedy go napisałam i poznałam tę stronę...:)