Niewidzialni

Dla Mroza

Zniknęliśmy w nieprzeniknionej ciemności,
schowani za przewróconym krzyżem zapomnienia.
Uklękliśmy nad brzegiem jeziora nicości,
zasłuchani w wieczornego lasu brzmienia.

Myśleliśmy, śledząc drogę chmur po niebie,
zapatrzeni w zimną szarość, zimny błękit.
Dłonie chłodne wyciągaliśmy do siebie,
utuleni w ciche niesłyszalnie dźwięki.

Niewidzialni, przemierzaliśmy granicę ciemności,
przenikając, jak duchy, przez mury i ściany.
Gnani wciąż w stronę szczęścia jasności,
w nasz świat, który sami wymyślamy...
[sub]Tekst był edytowany przez Anna_Keller dnia 29-12-2003 22:51.[/sub]

Wiersz jest nudny, bo nie wnosi dla mnie nic nowego jesli chodzi o tresc.Sa zachwiania w rytmie

Ale podoba mi sie ze rymujesz i bardzo ladnie wyszla ci ostatnia strofa.

jasności - ciemności...
Bardzo ładnie? Fatalnie. Proszę popróbować bez rymów lepiej.


Adam

Jest to interesujący utwór, ale byłby jeszcze bardziej interesujący bez rymów, bo są trochę sztuczne (niektóre oczywiście).

Bywa. Bywa w życiu wielu osób taki okres świadomości, w którym zrymowanie końcówki kolejnego wersu jest sprawą rozstrzygającą, że to co napisałam (łem) staje się wierszem. Potrafię to zrozumieć, gdyż stany takie znam z autopsji. Refleksja w moim przypadku przyszła w momencie, kiedy uporałem się z sylabiką, średniówką i rytmem, i co raz częściej udawało mi się odchodzić od rymów gramatycznych. Bo to jest trochę tak, jak z grą w tysiąca, kiedy zafrapuje cię rozgrywka szachistów przy sąsiedznim stoliku. Po prostu tysiąc staje się nudny.
Nie wnikając nawet w treści powyższego tekstu, stwierdzić muszę z przykrością, iż same rymy zniechęcają to uważnego czytania. Jedynie "błękit" - "dźwięki" pozytywnie się wyróżniają.
Zachęcam do eksperymentowania w nowym roku.

Słówko jedno: to na górze, to właśnie jeden z bardzo nielicznych rymowanych eksperymentów był:) Dzięki za komentarze tak poza tym.