Żegnajcie Moje Muzy

tak chciałam być poetą
opiewać prozę życia
wzlatywać ponad eter
wsłuchiwać w serca bicie

o bycie i niebycie
pragnęłam dywagować
wyznawać miłość skrycie
rosą rzęsy radować

lecz marne pióro moje
i talent jak orzeszek
uciszę wątłe zwoje
nim całkiem się ośmieszę

spotkałam młodych gniewnych
piszących epokowo
w ich rymach bosko zwiewnych
zatapiam nastrojowo

i więcej mi nie trzeba
ni gwiazg, ni duszy westchnień
usiądę w ławce szkolnej
porzucę muzy przestrzeń

puk puk
kto tam ?
mózgojad...

nie porzuca sie marzeń chyba ze ( patrz 4 linijki wyrzej )
każdy z nas jest poetą ale cos musi nas poruszyc wystarczająco byśmy mogli o tym piać.
nie warto rezygnować bo ktoś bo coś. Idz tam gdzie cie prowadzi serce - banalne ale przeciez tak niewielu z nas pamieta o tym

pozdrawiam

obowa i lęk - całkiem niepotrzebny.

Dołączam się do Assire

Pozdrawiam.

Ejże, czyżbym słyszałą tu nutkę kokieterii? Pozdrawiam, i proszę pisać...