Księżyc wypudrował lica moje...

Księżyc wypudrował lica moje.
Gra strunami swymi i znów prochem
Soków palm olbrzymich się napoje.

Róż i fiolet nocy zagubionych.
Do powiek przytulił się pod mrokiem
I zaświstał w tańcu rozpalonych.

Dźwięki! Ach te żyjących ekspresje!
Usta twe krwawe, błyskiem kuszące
Jak głodnego o chlebie finezje.

Poczułem zapach kory dębowej.
Lekki, w nozdrzach hucznie zawirował
I serce zmoczył w wodzie mętnawej

Kiedy tak z wolna płynałem skrycie,
Spostrzegłem, jak karuzeli pragnę
By przed snem i jawą schować życie.

Jak już rozmawialiśmy, tutaj rymy są nieciekawe, z konkretnych przyczyn:
a) uzyskane przez inwersje (lica moje, napoje), które brzmią sztucznie, są wymyczone przez rymy
b) za bardzo się rzucają w oczy (moje-napoje, zagubionych-rozpalonych), zbyt są dokładne :)

Ale zostawmy rymy, ja też mam z nimi koszmarne problemy.
Jak dla mnie strasznie poukładany jest ten wiersz... poszalej trochę
niech kory dębowej nie będzie zapach, a smak albo wysuszaj serce w zmęconej wodzie.

Wiersz nie jest zły, ale szczególny też nie ;)
Tzn. nie ma w nim magnesu, który przyciągnie czytelników...
i komentatorów ;)
Pozdrawiam
Coolt

Dzieki za komentarz.
Gdybym zmienil zapach na smak to nie pasowalaby mi ilosc sylab. Niestety, forma wiersza zwykla mnie ograniczac bardzo mocno, ale mysle ze pomalu wychodze z jej lancuchow, a to wydaje mi sie dobrym treningiem.
Pozdrawiam
Ignacy