białą

nie pamiętam już
jak to jest
mieć zimną
białą
twarz anioła

oślepłam
wpatrując się
w boskie żrenice

niepodzielne słońce
rozdwojone

na rzęsach mam ziemię
krew i powietrze
w dłoniach

uwięziony w piersi
skowronek
krzyk zamkniety

wspaniały wiersz!!!
moje gratulacje

Ciekawie było w okienku z Pani wierszem.Pozdrawiam.

Daria

Ta tęsknota, która przedziera się
pomiędzy wersami.
Znowu widzę motyw miłości. JAkoś sobie pomyślałam,
że bóg odszedł. Jedyne co pozostało to chwile kiedy było się
aniołem. Ślepy sponiewierany anioł sam na sam z bólem.
POdoba mi się

Dziuńka

Peace

ps:tylko nie "żrenice" a "źrenice" :)

O, znowu pojawia się w Twoim wierszu, motyw z "dwa ptaszki" Krasickiego. Tylko czekać, na narodziny skowronka, już w niewoli.

Podoba mi się pierwsza, druga i trzecia strofa - naprawdę trafne i ciekawe. Reszta, Agnieszko, jakaś taka... niepotrzebna? Tak czy owak, chyba lepiej bez nich - moim zdaniem.

Pozdrawiam serdecznie,
s.m.
[sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 22-12-2003 06:56.[/sub]

Powiedizałem kiedyś: "temat nigdy nie jest przegadany, jeżeli nadal komuś się chce na niego pisać". Ten wiersz jest dowodem tego, że te słowa są prawdą. Ktoś by powiedział: "eee...tam! Anioły, już tyle o nich pisali, że się już znudziło!..." Ale wszyscy wiemy, że nudzą się tylko te kiepskie wiersze o aniołach :) Ładnie ujełaś piękno w tych wersach, choć ostatnia strofa:
"uwięziony w piersi
skowronek
krzyk zamkniety "
moim zdaniem niepotrzebna, lub poprostu nie pasuje. Reszta wspaniała!
Wesołych Świąt!

Pozdrawiam serdecznie