Teologia. Krzyż

Jeśli był Nim naprawdę - to czemu tak młodo,
tak okropnie bezdzietnie i w połowie drogi:
bez domu, ganku, sadu. Po co były gwoździe,
dlaczego ta korona i gęsta sieć pręgów
oblekająca skórę.
Przecież było można
to rozwiązać inaczej: mieć w kuchni lawendę,
łowić ryby, grać w kości. Patrzeć jak się przędzie
niepewna nitka dziejów. Znać dobrze sąsiadów,
z ich dziećmi dzieci żenić. Synom dom zostawić,
dać przykład jak się godnie i poczciwie starzeć;
uczyć ich reumatyzmu, zasłabnięć i kaszlu.
Inaczej świat ratować: mówić, jaką wartość
ma chleb maczany w winie. Znać jedyność zdarzeń.
Nie umierać przedwcześnie, a raczej pokazać
powagę rzeczy zwykłych.
Zbawić świat po cichu:
w nocy, we własnym łóżku, bez krzyży, bez krzyku.

[III 2006]

Jestem pod wrażeniem.

Tekst jest b. dobry.
Odpowiedź na pytanie zawarte w tekście - dlaczego nie tak, jest chyba proste - ponieważ cała pasja nie miała by wtedy sensu. Sam krzyż jest symbolem - bez niego nie było by Niego.
Podobny motyw zawarty był w "Ostatnim kuszeniu Chrystusa" - ale my już historii nie zminimy. Możemy tylko gdybac sobie do woli.
Pozdrawiam.

No i właśnie o sens tej pasji chciałbym w tym wierszu zapytać. :)

Dziękuję za dotychczasowe komentarze :)
Pozdrawiam, Antek/Michał

No, no.
Nie przepadam za tekstami religijnymi, ale na tym forum to już bodajże drugi wiersz o takiej tematyce, który mi się spodobał (ten pierwszy to "wiersz pobożny" 51fu:) ).
Jestem zauroczona konstrukcją liryczno-filozoficzną, naprawdę. Jedyne, co mnie jakoś odrzuciło to wyeksponowanie "powagi rzeczy zwykłych" - to wyrażenie nie jest zbyt oryginalne, jakoś do mnie nie trafiło.

Reszta - świetnie.

Pozdrawiam, Michale (sic.) ;)

Dzięki śliczne za komentarz :) Ta "powaga rzeczy zwykłych" jest taka moja - co nei znaczy, rzecz jasna, że dobra :)

Pozdrawiam ciepło :)

Wiersz "warsztatowo"-super; jeśli idzie o treści, to trzeba by przewrócić wiele wcześniejszych zapowiadających zdarzeń, żeby uzasadnić tę w wierszu. Pozdrawiam, Stefan.

"Teologia. Krzyż" - ta kropka w tytule sugeruje także inne tematy z zakresu, poruszane przez autora. Czy tak jest w istocie?
Utwór jest świetny, w taki sposób wyrażonych argumentów w tej wielkiej,
ogólnoludzkiej dyskusji jestem gotów słuchać zawsze i w równie dużym skupieniu,
choć sam stoję po drugiej stronie:)

Przepisuję pana do ulubionych. Kłaniam się:)

Już wyjaśniam. To jest wiersz z cyklu, który teraz mi się powoli pisze. "Teologia" w tytule sugeruje po prostu, że wiersz w jakiś sposób będzie mówił o Bogu, być może w jakiś oględny sposób, nawet nie pierwszoplanowy - jak w wierszu "Teologia. Kuratela". Zapraszam i tam :)

Pozdrawiam, dziękuję za komentarze :)

Sporo pan już tu przysłał, dlatego nie zauważyłem tej drugiej "Teologii".
No, no... (to u mnie ostatnio najwyższy komplement:)
Dołączam do chóru adoratorów i cieszę się niezmiernie, że nie skąpił pan
swojej twórczości tutejszym wirtualnym stronicom. Muszę jeszcze
trochę poczytać, ale mam przeczucie, że poznanie pańskiego nazwiska
to moje największe osiągnięcie na tym forum:)
Ale dość kadzenia, oczy mi się zamykają.

Panie Bartku/Bartku,

szczerze wątpię, czy moje nazwisko (tak naprawdę Krotoszyński, a nie Leszczyc ;) lokowało się chociażby w pierwszej dziesiątce osób, które warto tu poznać. Jest tu chociażby Dotyk (Mirka Szychowiak), która wydaje niedługo swój drugi tomik, joaxii (też ma jakiś na koncie), a sięgając bardziej wgłąb warto dobić do Jacka Piotrowskiego, który to, w czasie kiedy Wyborcza organizowała zabawy poetyckie, zgarniał połowę nagród :) A ja nawet tomiku nei wydałem jeszcze :)

Pozdrawiam, dzięki za komentarze
Michał

gdyby tę rzecz można rozwiązać inaczej
nie byłoby w zadumie przemyślanych godzin
i na różne sposoby opisanych zdarzeń

bo to co nie nazwane nieoodkryte jeszcze...

Ja tak króciutko skąd ta we mnie wątpliwość: kto ustale reguły według których zbawia się ludzkość? Jedyną istotą, która takie reguły zbawiania może ustalić jest Bóg. I on sam ustala, że by zbawić ludzkość, jego Syn umrze na krzyżu. Po cóż? Czy nie lepiej było pokazać wartość życia, a nie wartość śmierci? Starzeć się, wychowywać dzieci, chorować? Moim zdaniem tak : )

gdyby tak było do końca -aż na łożu z kaszlem,któż zbawiłby świat?ale twoje rozmyślania mają coś z samolubstwa ludzi (ironia)i nie powstałby tematycznie wiersz taki jak Twój, baaardzo,podzielam wszystkie zdania, z pozdrowieniami ES

Dołączam do oklaskujących. Na mnie wiersz robi wrażenie, skłania do refleksji. Sposób interpretacji myśli bardzo mi się podoba. Można się od Ciebie uczyć.
pozdrawiam serdecznie

Panie Antoni, nie będziemy się tu przecież licytować na nazwiska, ani tym bardziej na liczbę wydanych tomików. Ja ze swojej strony mogę tylko powtórzyć, że pana obydwa nazwiska zapamiętam bardzo dobrze i na bardzo długo:) Co do wydawców, to mogę im tylko współczuć (choć to pan pewnie po prostu jeszcze nie chce wydać tomiku - wydaje mi się nieprawdopodobne, żeby ktoś mógł takie wiersze odrzucić... choć fakt - w tej materii moje doświadczenie = 0).

No i jest jeszcze druga sprawa, którą chciałbym poruszyć. Trochę się wzdragam, ale pana pytania "Czy nie lepiej było pokazać wartość życia, a nie wartość śmierci?" nie mogę ot tak sobie pozostawić.
Otóż to jest właśnie najwyższa, wyrażona po raz pierwszy tak bezkompromisowo i dobitnie wartość życia - do końca poświęcić się w imię miłości do Człowieka i Boga. Poprzez tę miłość,
dla której mamy być gotowi - wzorem Jezusa - oddać wszystko i bezwarunkowo, poprzez tę miłość - również wzorem Jezusa - odzyskamy wszystko, a nawet zdobędziemy jeszcze więcej - życie wieczne w prawdziwej bliskości Boga.

Starzeć się, wychowywać dzieci, chorować? Oczywiście, przecież większość z nas tak właśnie żyje i umiera, i chwała nam za to, jeśli czynimy to tak jak w pana wierszu. Ale samo to nie dałoby nam nigdy zbawienia, a tym bardziej nie dałoby zbawienia całemu światu. Niech pan pomyśli: odkupienie to coś nieporównywalnie trudniejszego niż dobre życie.

Przepraszam za gadulstwo i kaznodziejski ton. Kłaniam się nisko i jeszcze raz dziękuję
za ten i inne wiersze:)

wraz z Jego śmiercią na krzyżu, Jego świadkowie zanieśli Dekalog Mojżeszowy uzupełniony przez Niego o przykazanie miłości najpierw najbliższemu otoczeniu Judei i Palestyny, czyli Azji Mniejszej, potem do Rzymu i całego imperium cezarów...pytanie peela dotyczy podstaw cywilizacyjnych i kulturowych Europy i świata - jak wyglądałby świat dziś bez o b o w i ą z u j ą c e g o wszędzie gdzie żyje człowiek Dekalogu, zakazującemu zabijać, kraść, nie składać fałszywego świadectwa, nie sięgać po żadną cudzą rzecz, a nakazującemu czcić matkę i ojca /to ich zmartwienie by na tę cześć zasłużyć/; może jednak ten rejwach wokół śmierci jednego za godne życie innych miał jakiś sens? ten kanon etyczny wielu ludzi uznało za swój, i niejednokrotnie oddają swoje życie za życie innych - i wyobraźmy sobie zarzut nad ich grobami, jaki formułuje peel w wierszu - po co było nadstawiać karku, wystawiać się na cierpienie, trzeba było używać życia i starzeć się na własnym dorobku; niezrozumienie istoty rzeczy aż razi, nie każdy urodził się takim egoistą na szczęście;

poza czysto merytorycznymi zarzutami dotyczącymi treści, stwierdzam tu znakomicie literacko zrobiony tekst; jego forma jest godna uwagi;
pozdrawiam - J.S.

troszkę odszedłem od teologii i miary krzyża, acz w przeszłości napisałem nawet niewydany tomik, cóż, bez reklamy, ma być o wierszu: wiersz składniowo i językow doskonały, ale treść jakoś nie dla mnie
z ukłonikiem i pozdrówką MN

Przepiękny wiersz! Obiema rękami podpisuję się pod wszystkimi pochlebnymi komentarzami. Skłaniający do refleksji - owszem, ale przede wszystkim - pięknie napisany i dostarczający dzięki temu przyjemności natury estetycznej. Pozdrawiam gorąco. L.A.

W tym twoim wywodzie jest jeden zasadniczy błąd. Otóż, śmierć Jezusa na krzyżu nie była ukazaniem wartości śmierci, lecz wartości cierpienia. To wielkość tego cierpienia determinuje wartość życia. Nie była to śmierć zwykła, lecz niezwykła, tak jak niezwykłe było życie i droga na śmierć krzyżową. Przecież skazańcem był człowiek, który niósł miłość i ta miłość została ukrzyżowana. To właśnie jest unikalność i jedyność całego wydarzenia. A w dodatku, że ludzie tak postąpili z Synem Boga samego. A także i to, że o tej Śmierci pisali już prorocy, np. Izajasz, 600 lat przed narodzeniem Chrystusa. I wypełniło się co do joty (czyli ostatniej litery).
I to było pokazanie wartości życia, a nie wartości śmierci. Umierał każdy, ale zmartwychwstał jeden...

A tak naprawdę wiersz odczytałem jako ironię na poglądy ateisty. Ale tak było od zawsze...
Kobieta biblijna wylała drogocenny olejek nardowy na stopy Jezusa i otarła włosami. A stojący obok mówili: czy nie lepiej było sprzedać olejek i wziąć pieniądze...?

Pozdrawiam Piast