15.07. - pociąg do Okazji

piętnaście na blat siedem pod krzesło
kolejnę etykietę złamanym paznokciem
obdzieram za złudzeń
omamy wiecznej butelkowości

może nad ranem policzę

zaznaczanie śladów - zwyczajna profilaktyka
mógłbym po kapslach chodzić bez butów
później policzyć rany
nie każdy pojmuje nacięcia

pozycja bezpieczna

spłaszcza trójwymiar - machnięcie ręką
radiowy kaznodzieja przerywa jazgot
chorobliwa czkawka
nie szkodzi okazja

pięćsetdziewięćdziesiątadrugarocznica

Świetny wiersz.Uzasadnienie:oryginalny temat,ciekawa forma,pisany z uczuciem-ale rozsądny,przemyślany.Nie rzuca Pan słów na wiatr.Idea niesłychanie adekwatna do sytuacji realnej,mającej miejsce w naszej polskiej rzeczywistości.:))Niestety ma Pan rację "zabutelkowali" nas:((
Jak pisał Orwell "...wszyscy są równi,niektórzy równiejsi".Zastanawia mnie tylko jedno ,czy równi będą kiedys mieć okazje stac sie tymi równiejszymi?Ach,ide dalej myśleć,nie będę tu Pana zanudzac moimi ciągłymi wywodami.
pozdrawiam

anna

Nie czuję się zanudzony. Raczej zmuszony niejako do dalszych przemyśleń.
Pozdr.

Ja na ten przykład nic nie kumam z wierszy przeczytanych, dajmy na to, 10 razy.
A ten - chwila z życia pijaka. A to ja butelkuję.

Po tak napisanych dwóch pierwszych strofach miałam nadzieję na cosik innego w trzeciej niż napisałeś. Podobają mi się zatem tylko dwie pierwsze i niestety w takim wypadku wiersz nieskończony. Ale to pewnie moja wina, że tak odbieram. Początek wiersza obiecujący :)

pozdrowionka
Wiolka

Zgadzam się ze wszystkimi przedmówcami (przedpiszcami???)
Pozdr.

Moze nie powinnam sie przyznawac, ale nic z tego wiersza nie rozumiem