*wspinaczka*

wirtualne historie
wirtualni ludzie
wirtualny swiat
jestem tylko paroma bitami
na procesorze pana boga
wirtualny strach
wirtualna milosc
a przeciez krwawie zraniony
i przetarta lina moze oznaczac upadek
wirtualna odwaga
wirtualne szczescie
wiec wspinam sie
glaskany chropowatoscia skaly
jeszcze tylko pare tysiecy oddechow
dzieli od szczytu
i juz
prawdziwe historie
prawdziwi ludzie
prawdziwy swiat

Wilku-Akelo!!Szary to wy towarzyszu na pewno nie jesteście.Wiersz ma coś w sobie..szczególnie spodobało mi się to określenie:

"jestem tylko paroma bitami
na procesorze pana boga "

Może tylko troszkę za duzo wirtualności i prawdziwości-momentami powtórzenia bywają nurzące..ale to może oto chodzi..
konceptem trafił Pan/i w 10!

Podzrawiam i całuski ogromne
ja szara anetzka

nie przepadam za "takimi" wierszami... "jestem tylko paroma bitami na procesorze pana boga" jakieś takie na siłę wymyślane... ale to moje osobiste zdanie i normalnie bym tego nie pisał gdyby nie to że jest w tym wierszu parę rzeczy które mi sie podobają i to o nich będe mówił (ale oczywiście wstęp musiał być...:)
przede wszystkim "wirtualna odwaga" ostatnio nabiera to wielu znaczeń...ludzie którzy w wirtualnym świecie są wirtualnie odwarzni...czy można uznać za odwarznego człowieka kogoś, kto chociazby na tej stronie "ma odwagę wypowidać własne zdanie" ?? czy te dwa światy można na siebie nałożyć ?? i w końcu ( co jest chyba puentą wiersza) czy można poprzez wirtualną wspinaczkę w wirtualnym świecie, rozlewając wirtualną krew, dotrzeć do pradziwego świata.... czy przypadkiem nie jest to wspinaczka w dół....

Z całym szacunkiem, ale temat zamieniony w niestrawną papkę. Rozmyte wszystko powtórzeniami, wprost podaną treścią. Nie pozostawiasz miejsca na nic. Trochę zaufania do czytelnika. Większość zorientuje się o co chodzi, jeżeli nawet nic nie będzie napisane wprost.
Pozdr.

Koncowka brzmi jak reklama Faktow w TVN

pochwalam poszukiwania, dobry, powiało na końcu nadzieją