Samotnie...

Pojedynczy blask
Powstaje samotnie
Z esencji istnienia
W bezmierze ułudy
Pierwotnie

Porządkiem nienawiści
Kłamstwem kreowany
Iluzją władzy
W cieniu mądrości
Owiany

Skrzydłem czasu
Tchnieniem drapieżnika
Skradziony rubin
Nektar wigoru
Zanika

Z drgnieniem ostatnim
Umęczonych powiek
Z bólem wytchnienia
Odchodzi zapomniany
Człowiek

Noo..mile ale zaduzo mi tego wszystkiego.Wiersz troche przeladowany,dlatego ciezko sie czyta.Pozdrawiam

A można trochę dokładniej? bo nie bardzo rozumiem co ma Pan na myśli mówiąc (pisząc) "przeładowany"... w jakim sensie?

Podoba mi sie..Zwlaszcza ostatnia zwrotka..Swietne zakonczenie

Po prostu za duzo b.istotnych elementow przewija sie w kazdym ale to w kazdym wersie.Te wersy wyodrebnione z calosci,juz sa jakby niezaleznymi wierszami.pozdr

Chyba jednak trochę Pan przesadza... ale może jest to spowodowane szukaniem zbyt dużej głębi w tym wierszu.... nie ukrywam , że wiersz ten może być trudny w odbiorze, ale gdyby tak raczył Pan go przeczytać z 2-3 razy i bynajmniej nie pobieżnie, to powinien stać się dość jasny... i taka mała rada - kilka zwrotów jest tutaj wybitnie dosłownych(a przynajmniej tak mi się wydaje)...

Dormo>>> to pierwszy z wierszy nierymowanych (a raczej "prawie nierymowanych"), przy którym nie napisałaś, że to nie w moim stylu... a nawet Ci się spodobał... czuję się mile zaskoczony...

Pozdrawiam
Krzysiek

nie lubie slowa bol,za duzo go wszedzie.w poezji takze.
ale sens wiersza jest mi bliski,pozdrawiam.

Słowo to niestety często jest jedynym , które może wyrazić to co czujemy ...

Pozdrawiam