Zimno

Łóżko… duszące cienie,
Gęste powietrze,
I kiedy przewracam kartki,
Które pozostały w oddali,
Księżyc śmieje się wciąż,
On wie… to goryczy noc.
Strata… Zgubiłem gdzieś sens istnienia,
A zegar niecierpliwie tyka równo z moim oddechem…

Dość…! Unosi się gdzieś głos,
Może to ja sam z siebie,
Zwątpienie narasta,
Nadzieja maleje,
Wszystko stracone,
Serce ugodzone,
Na zawsze zimno…

Nie mogę się poruszać,
O Mój Boże –to nie łóżko,
To już trumna.

O mój Boże! Rzeczywiście...

kwestia gustu i otwartości:)

Mówiłem że potrafisz ;-))
Dobrze mi się czytało, ciekawie ubrałeś myśl, dawaj dalej i jeszcze lepiej.

Mówiłeś , mówiłeś:) ale to nie jest świeży tekst, dziś coś zamieszczę nowego.

Dzięki
Pozdrawiam