Eurydyka

Jedyna muzyka
-odgłos kroplówki
i cztery ściany
bielsze od białości
z 118 plamami...
Zbyt mało mgliste
by zatrzeć
wspomnienia
szczęścia-
masochistyczny ból,
tego co było.
Została sama;
z tykaniem zegara,
tym samym od stu lat.
Wtedy zbyt szybko,
dziś, zbyt powoli
I już nie była
I już nie trwała.
Bo zanim przyjdzie,
zanim się stanie,
w ciemności nocy.
Zanim ucieknie
od niego na stałe,
Orfeusz milion razy
odwróci głowę.
Milion razy
Zapomni.
Oszuka.
Zabije....
i zawsze Ikar
wiary ,skończy
tak samo

Super!! Bardzo fajny początek, aż mi serce łkało - nie wiem - ale powstał mi przed oczyma obraz staruszki wiekiem przykutej do szpitalnego łóżka :( Nie weim czy dobrze zrozumiałem, bo końcówka pozostaje dla mnie nieodgadniona :)

Pozdrawiam serdecznie

hmm...staruszka? ciekawe;) Dziekuje za komentarz;)Pozdrawiam