Nie ma już nic

Ty pod tym samym niebem chodzisz,
W tej samej czystej wodzie brodzisz,
Tym samym oddychasz powietrzem,
Nie łączy nas nic już więcej.

Mieliśmy i wpólne pragnienia,
Ta sama nas zawsze nosiła ziemia,
Niejedno nas także łączyło marzenie,
Nie łączy nas nic już więcej.

Nie raz sobie spojrzeliśmy w oczy,
Nie raz poczułam twoich dłoni dotyk,
Nie raz po plecach przechodziły dreszcze,
Nie łączy nas nic już więcej.

Skończył się boski nasz stan zakochania,
Skończyła się miłość, ciepło, i czułe wyznania,
I kończą się miłosne wiersze,
Nie łączy nas nic już więcej.

Wiersz niezły, podobają mi się te metafory, jednak koniec można by zmienić. Wiersz jakby dążył do jakiegoś finału - do myśli ostatecznej - lecz wszystko zamiera. Poza tym wszystko ok! Wyraźnie odczuwam brak atmosfery żalu :) - to chyba drugi - ostatni - minus wiersza ;).

Pozdrawiam serdecznie

Dobrze mi się czytało. Czekam na kolejne, bo ten jest naprawdę dobry.

Adam

Tak: czyta się dobrze i ładnie podany temat, ale ... no właśnie:): temat. Jakoś nie pociągają mnie takie życiowe wystąpienia.

s.m.