na progu ucichnie tęsknota

trzeba być daleko jak nigdy przedtem. odgadywać obce słowa
i własne myśli. zamknąć oczy i widzieć dokąd idziesz
przybliżać i oddalać. omijać nieistotne. wierzyć

wrócisz. opowiesz o domach i ogrodach z magnoliami
pokażesz fotografie i te wszystkie miejsca
którymi zachwycasz się pisząc: "szkoda że tutaj was nie ma"

chcę wiedzieć jak się czujesz, gdy wieczorem kładziesz się spać
albo siadasz na progu przeszklonej werandy. wiruje różowy śnieg
patrzysz długo a myśli biegną coraz dalej dalej

zebrać w garść. usypać drogi ścieżki powracające. ptak poleci
jeśli zechcesz. niech ma turkusowe skrzydła. a po drugiej stronie
oceanu - twój wymarzony dom. wystarczy wyciąć okna

Ojej! Ale dyć tu piękne widoki... tylko szemrania drzew brakuje.
Pięknie, klimatcznie. Dobrze obrazujesz. Poruszasz się zgrabnie po miłych skojarzeniach.

Jedno co najbardziej razi to wers:

którymi zachwycasz się pisząc: "szkoda że tutaj was nie ma"

Coś tutaj niepotrzebnie cytujesz. Brzmi to zbyt sztucznie, bo wytrącasz z obrazu. Nie lepiej, opisać te zdanie?

"wrócisz. opowiesz o domach i ogrodach z magnoliami
pokażesz fotografie i te wszystkie miejsca
którymi zachwycasz się nad ołówkiem, i słowa - tylko"

To czego nie potrafisz opisać, staraj się pauzować przemyśleniami. Sprowokować zadumę. Zwolnić jeszcze bardziej.


Zakończenie jest świetne. Naprawdę ;) Wystarczająco głębokie i pasujące do całości.

Zabieram!

Pozdrawiam serdecznie

PS. Ludzie! Czemu tego utworu nikt nie skomentuje?

Aha! Pozbyłbym się tej "tęsknoty" w tytule... zalatuje kiczem (serio ;)).