I one pomarły

Czemu i one pomarły
bez słowa, bezimiennie?
Ramiona ku niebu zadarły,
ciszą malują jego sklepienie?

Kiedyś śpiewały pieśni czyste,
mówiły do mnie o śmierci dawnej,
Mężne melodie i hymny uroczyste.
Nigdy o ciszy potężnej - chyba nieżywej.

Czy zgubne były marzenia,
umysłowi nie dające spokoju?
Czy znowu jesień, czas szarzenia?
Zimować w starym, zdrętwiałym stroju.

Teraz milczą, może słowa w rzeczywistości
zgubiły. Czy dziwne, że ich grzywy
pienią się złowrogo w ciemności?
W zaplątanych myślach szukam przyczyny.

Odpowiedzią mi gwiazdy połyskliwe.
w żalu krzyczą upiory.
Nie one jedne niewinne,
czarne pionowe groby.

Ach piotrze..Rozmarzylam sie normalnie przy twoim wierszu..Piszesz jak najbardziej w moim stylu..Zreszta wiesz:)

kiepskie