wiersz nowy. bez tytułu.

Podziemie, skóra na ścianach. Głośne canto,
mnogo echa. Wszędy echo. W drugim ujęciu
ogorzałe mięso. Pani leży na wydmuchanym
materacu. Piec bucha. Pani niech uważa.

Labirynt i szklanki licho posklejane. Czuję to
na sobie, jak Pani mi tak -- Uciekł dyliżans.
Udawałem szopa, do kosza schowałem burą kitę,
lecz mnie znaleźli, po ciemniejszej stronie.
Pulsuję i pluję, co w tym dziwnego? Niech Pani
dmucha, a szklistym się stanie oko tego,
który chętkuje mieć z panią pani śniadanie.

Słyszałem o gołębiach i gołębich widmach,
niestety kaka jak zawsze prawdziwa.
A twarz Pani pieprznięta onucą wydaje się
piękna jak manuskrypt świątynny. Głos
Pani jak nauka cerkiewnego języka, a Pani
słowa jak lek musujący, jak niedobór potasu.

Nie bierze cię sława, Fimbrio? Śpisz Pani?
Spierzchły mi usta, kiedy się schyliłem,
Ale jako rzekłem: już się nie podniesę.

Zdaje się, że tytuł Panu 'spadł' pod awatarek ;) To by wiele wyjaśniało. I co prawda tej produkcji (wideo?) zbytniego powodzenia nie wróżę (nie mój budyń ;), ale wiersz ciekawy, głównie przez formalna prawoskrętność (prawomyślną autoteliczność?).
pzdr. b

dobry, dobry, dobry
a chwilami bardzo dobry!