Czarny Staw

nad nim góry, góry wysokie
nad nim niebo, niebo głębokie
w nim odbite głazy, turnie postrzępione
i przestworza i chmury skłębione
płyną niebem chmury do nicości
płyną stawem do nieskończoności
tonie błękit, płyną białe chmury
i nademną i podemną góry

Nie wierze.Wrocila Pani..Nareszcie!!Dlugo czekalam na kolejny Pani wiersz.Powiem szczerze ze nie powalil mnie tak jak te z archiwum, ktore mam skrzetnie poukladane w ulubionych.

Dlaczego nie wchodzi Pani czesciej?Smutno tu bez Pani..

Obraz jakiś jest stworzony, ale do ideału daleko. Wiem, o czym piszesz, bo lubię Czarny Staw.

skaliste przestworza
niebotycznie pienne
pierzaste czupryny
obmywają rytualnie
w ożywczej głębi
błękit rozmytych
chmur śpiewnych wiatrem
wędrówka bliżniacza
pod stopami nad głową
kamień powietrze i woda

Coś takiego kiedyś mi się napisało :)))
Pozdr.