Szepty bezsennej nocy

Morskie róże wpinasz we włosy
wiatru hymnem uwieńczone.
Poprzez burzę spięte szaleńczo,
w sukni pianą osrebrzoną.
Wschodzisz ma kolejna
słona Weno,
na rozdroże bolesnego serca.

Tam sztormowe zawieruchy,
uniesieniem wszystkich natchnień.
Tam nadziei krwawy embrion,
lekko pulsem korzeń zdradza...
mych dębowych,tajnych kniei.

Podążaniem swym dostojnym
spowij progi,leśnych skrzatów.
Me spękane usta zwilgnij
pocałunkiem jakich mało...

tak miło sie czytało....a potem co?.....zwilgnij?! wybacz ale to mnei poraziło, dość negatywnie. Z tymże cofając sie do poprzednich wersów całkiem ładny wierszyk napisałeś :) aha no i jeszcze ta "kolejna" mnie zaciekawiła, a poza tymi dwoma mankametnami- oczywiście tylko według mnie!- to przyjemny wierszyk :)

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

ojej! wybacznie tę pomyłkę..to oczywiscie ja napisałam komentarz no ale mamy z Raphaelem coś z IP że czasem się mylą...

pozdrawiam
Natalia

Rzeczywiście miło się czyta. A "zwilgnij" - mnie to nie razi, słowo żadko spotykane, może sam wymyśliłeś (tym lepiej), no i w stylu retro.

Pozdrawiam!