***(Zapłakały szyby...)

Zapłakały szyby, zaszumiały drzewa.
Rozzłoszczony wiatr się gniewa.
Nocna lampka parzy oczy
ogniem światła swych warkoczy.


W czterech ścianach się zamknęłam.
Oczom niebo odebrałam.
Z samotnością za rękę chodzę
po cienkiej jak lód podłodze.


Jak mam być odważna, silna i śmiała,
gdy grając w \"Życie\" czuje się mała?
Przekształcając siebie z niczego w nic,
tworze człowieka- jeden wielki kicz!


Najważniejsze zachować godność! To wszystko!
Kim właściwie jestem? Szybkie spojrzenie w lustro.
Niekształtne ciało, twarz bez wyrazu,
jeszcze wolne serce nie słuchające rozkazów.


Puka mi w głowę desperackie pytanie:
lepsze powolne, czy szybkie konanie?
Leniwa śmierć podkreśla życia smak,
niezwłoczna, ze słodyczy w nim brak!


Zaszumią mi drzewa na dumy grobie.
Zły wiatr o moim życiu opowie.
Szyby zapłaczą nad bliskich cierpieniem.
Strzelam sobie w głowę pociskiem- zwątpieniem.

ale pesymizm...
nie daj się.
wojownik jest z Tobą

dziwnie prawdziwy ten wiersz

Pozdrawiam,
Kai Fist

podoba mi się, ale chyba troszkę za długi... a może się czepiam po prostu:)?

W każdym razie jest prawdziwy

Pozdrawiam

To tylko bolesne wspomninie
z przeszlosci :(

Fajnie ze sa rymy..Do tresci nie mam zastrzezen, ale troche za dlugi ten wiersz