W akcie poznania

Ponad góry i kres człowieczeństwa,
Wzniosły się dumnie eony archaiczne.
Strącając gwiazdy sztuką niespożytą,
Wlały się we mnie wonne i pyszne.

A świat oczywisty stał się tak nagle,
Prostotą kreacji barwnie szokując.
Rozłożył ramiona, a ja się wtuliłem,
Mądrością najstarszą się delektując.

Lecz w chwili rozkwitu i pełni oddania,
Bezbożnie sięgnąłem po prawdy najśmielsze!
Wiedziony bezwładnie potęgą doznania,
Zrzucony zostałem w zwyczajności brzemię.

I nigdy nie doznam bezmiaru poznania!
Ja! Wapień marny czasem kruszony.
Więc słowem formuję głaz najcenniejszy,
Z którego zbuduję dla gnozy podpory.

Przydałoby się trochę gnozy. Może wiersze byłyby lepsze. Na początek sugeruję pozbyć się potwornych rymów.
Pozdr.

Rymy rzeczywiście n i e p o t r z e b n e .
Gnoza też. Wystarczy poczytać Izajasza i przerobić na dzisiejszą modłę.
Pozdrawiam ADAM MIKS

A mnie tam sie podoba, mimo kilku niedociagniec. Przynajmniej sie rymyje i ma jakis sens jako calosc, chociaz nie jest genialny. Poprostu podoba mi sie bardzo.

Hm.Ten wiersz jakos nie robi na mnie wrazenia.Nie wiem dlaczego.Przydalyby sie dokladniejsze rymy.Troche je zaniedbales..