Smakowanie w biegu słodyczy zarannej

Ucztujemy
w hebanowych objęciach mroku
bezsilni wobec narastających projekcji
lecz skuleni w kręgu zwycięstwa
nad wyrzeźbioną słowami wiecznością.

A w słodkim powietrzu drgają liliowe suknie
i księżycowy kamień pulsuje wątłym blaskiem.

Skradamy
ostatnie prawdziwe owoce naszych ogrodów
gdyż popiół opada burzą zaciemnienia.
Otaczamy pradawne nieopisane lądy poznania
i wkraczamy na okręty mgłą wymalowane
by gnać ze słodyczą zaklętego wichru.

A w słodkim powietrzu rosa rozkwita
szlachetnymi westchnieniami i szeptami.

Podróżujemy
od horyzontów wczesnego świtu gdzie
rodzą się srebrzyste motyle nostalgii.
Jesteśmy uciekinierami swych własnych
nie zawsze zasmakowanych krain
obfitych w pierwotne oceany wrzasku.

A w słodkim powietrzu zamglonych wizji
okręt prowadzi nas poprzez długie otchanie
do jedynego prawdziwego serca.

chochlik kolejny? otchanie - otch ł anie?? hehe
ale to tak na marginesie,

wiersz podoba mi się tak troszkę...
nie poczułem tylko finalnego jakiegoś cięcia ;) (co przez to pojęcie ma się rozumieć? - tego to ja jescze sam do końca nie wiem ;)

Pozdrawiam,
Kai Fist

Napiszę tak: jeśli o miłości, to przegadany i nic nowego, jeśli o poetach i ich twórczości, to miło się płynęło.
Ja wybieram drugą wersję więc podoba mi się :-)
Pozdrawiam

:) nie wiem czy kiedykolwiek temat miłości będzie przegadany, ale prawda jest taka że tekst ten traktuje o poetach, o pośpiesznym życiu, smakowaniu jego barw, jednocześnie o surowości otoczenia itd.