Za głupotę trzeba płacić

... A teraz siedzi i nienawidzi samej siebie. Ona?
Milion zalet widziała, gdy tylko myślała o sobie. A myślała i to nie mało.
Teraz. Chciałaby być kimś innym. Kimkolwiek. Brzydka, gruba, głupia... Byle nie prawdziwa Ona. Byle nie Ona.

Kolejna słona łza spłynęła po gładkim, nieskazitelnym policzku. Długie blond pasemko zawirowało przyklejając się do strumyka. Strumyka jej cierpień. Uwalniającego się każdego dnia bólu. Wstydu. Jak mogła! Przecież była najlepsza. Najwspanialsza... Jedyna w swoim rodzaju. Teraz tylko Ona sama widzi, jakim bezużytecznym człowiekiem się stała. Tylko Ona wie ile raniących słów padnie z ust tych bezbarwnych, szarych osób, z których jak dotąd sama kpiła. Tylko Ona czuje strach przed reakcją bliskich, strach przed reakcją i tych dalszych. Strach przed otaczającym ją zewsząd światem...
Puchowa poduszka w jedwabnej poszewce wylądowała na podłodze. To był tylko przedmiot. Zwykły, bezwartościowy przedmiot. Kiedyś poniewierała tak nimi. Tymi nieidealnymi, zupełnie innymi od niej, którzy mieli wady. Tysiące wad i niedoskonałości. Bo przecież Ona była doskonała, perfekcyjna w każdym calu. Mogła wszystko, pragnęła wszystkiego. Ale to już przeszłość. Z własnej głupoty zaplątała się w nierozerwalny łańcuch nieszczęścia i teraz nie ma już odwrotu.
Kochała go, chociaż? A skądże. Ona nikogo nie kochała prócz siebie. Był jedną z wielu jej zabawek. Stał na półce obok sentymentalniej lalki i misia. Ale czy nadal będzie chciał się z nią bawić? Co zrobi, gdy się dowie?
Wstała i chwiejnym krokiem podeszła do stolika, na którym leżało białe pudełeczko. Czy każda kolejna w jej sytuacji czuje to samo? Czy każda zapyta się; dlaczego ja? Czy każda obwinia; jak mogłam?! Przełknęła ciężko ślinę i wyjęła z opakowania już zużyty test. To samo. To samo, co miesiąc temu, gdy to jeszcze były szanse, iż jednak nie. Dlaczego Ona? Jak mogła? Przecież była bogata. Przecież była inteligentna. Przecież była Kimś, a teraz?! Teraz stanie się Nikim! Dwie kreseczki naznaczyły jej życie grubą, czarną linią. Koniec. Koniec wszystkiego.
Zapłakała kolejny raz zaciskając pięści. Jaką niechęć i wstręt czuła do siebie? Jak bardzo przerażała ją wizja przyszłości? Swojego życia od teraz? Bo nie ma już nic. Nie ma już ,,swojego” życia. Jest wstyd, bezsilność i złość. Złość na samą siebie. Jaka to hańba dla rodziny? Jaka to hańba dla przyjaciół? Zwykłe szesnaście lat. Przecież ma zwykłe szesnaście lat!
A pierwsza trzeźwa myśl? Skończyć ze sobą. Bezmyślnie zmieniła tor swojego życia. Tor, o jakim w najgorszym koszmarze by nie śniła. Gdyby miała wybierać- wolałaby śmierć niż dziecko. Ona i dziecko? Przecież sama jeszcze nie dorosła. Ona jest jeszcze dzieckiem. Dzieckiem udającym dorosłą. Co ona wie o dzieciach?! Jaka by z niej matka była? Czy potrafiłaby spojrzeć na nie z tą prawdziwą matczyną miłością? Cieszyć się z każdego jego uśmiechu, z pierwszych jego kroków? Pierwszego słowa „mamo”? Z jego gestów jako niemowlę? Z jego wyrastających ząbków? Z tego wszystkiego, z czego cieszy się kochająca matka, która bardzo pragnęła swego dziecka?
Podeszła do okna i spojrzała na ogródek koło bloku. Kiedyś była tu szczęśliwa. Kiedyś bawiła się beztrosko, śmiała i wygłupiała. Kochała to miejsce. Miejsce, gdzie się wychowała, gdzie dorastała. Gdzie spotykało ją tak wiele pięknych rzeczy? Gdzie usłyszała tysiące pięknych słów skierowanych do niej?. Wtedy jeszcze nie wiedziała, co ją czeka. Czym Bóg odpłaci jej za wyrachowanie i wyniosłość. Za pychę i egoizm. Za jej „nieomylność” i władczość. Ale przede wszystkim za głupotę. Za głupotę, jaką okazała pozwalając sobie na tą chwilę słabości podczas jednej z imprez u kolegi.
Co teraz? Czy pieluchy będą jej jedyną przyszłością? Czy skończy ze świadectwem pierwszej klasy szkoły licealnej? Ona, z zadatkami na dziennikarkę, ze wspaniałymi perspektywami i rozległymi marzeniami. Ale pytanie, które od kilku dni spędzało jej sen z powiek, choć na pozór proste całkowicie ją przytłaczało: jak powie rodzicom o swojej ciąży? Przecież będzie to jak nóż w plecy. Przecież Ona nie spojrzy im w oczy, jeśli się dowiedzą. Przecież mogą ją wyrzucić z domu. A wtedy to już naprawdę będzie koniec. Wtedy nie zostanie jej już nic. Będzie sama. Wyłącznie sama z dzieckiem. Z dzieckiem, które się w niej rozwija.

,,Za głupotę trzeba płacić”

Tyle łez. Lecz one nie pomagają. Nie potrafią zalepić ogromnej dziury, która powstała w jej sercu. Nie potrafią sprawić by znów normalnie oddychała. Nie pomagają, choć na sekundę zapomnieć o tym, jaką karę przyjdzie jej ponieść.

Co teraz będzie? Ona nie ma pojęcia. A przecież zawsze miała coś do powiedzenia. Znała się na wszystkim, potrafiła wybrnąć z każdej sytuacji. Nawet takiej, która była praktycznie bez wyjścia. Zawsze wszystko wychodziło jej idealnie. Zawsze, aż do teraz. Aż do tej pamiętnej zabawy.
Czy dalsze życie ma sens? Dla niej już nie. I w końcu jest egoistką, więc zapewne przy podjęciu decyzji nie pomyśli o swoim jeszcze nienarodzonym dziecku. O dziecku, które powinno się narodzić. Mieć własną przyszłość. Marzenia, dążenia, pragnienia. Wszystko, co powinien mieć każdy człowiek.

oprócz samego opowiadania mogłabym wiele zarzucić punktowi widzenia autorki
to wcale nie takie proste: złe dziewczynki zachodzą w ciąże, a dobre i chodzące do kościoła nie

Długie blond pasemko zawirowało przyklejając się do strumyka. Strumyka jej cierpień. Uwalniającego się każdego dnia bólu. - strumyk cierpień? blee
szkoły licealnej - średniej

ostatni akapit mnie dobił, brzmi jak opowiadanie z KKK

podpisuję się pod przedmówczyniami,

pozdr.

Więc ja sie nie zgodze. Według mnie choc tematyka banalna do bulu to jedak wykonanie niezłe. Niby nuie rewlacyjne, al ecos jest takiego w tym tekscie, co nie pozwala sie oderwac. Zaciekawia. Nie wiem co. Może jego atmosfera.

fatalne

"za glupe trzeba placic" - to moj koment