Nie widzą

każą mi gonić
karzą za to, że nie biegnę
chcą mnie zatrzymać dla siebie
ja chcę zatrzymać się by odpocząć

nie widzą nawet tego, co ja widzę
nie słyszą nawet tego, co ja słyszę
a mówią, że widzą
a mówią, że słyszą

to niepojęte w jakim błędzie krążę
uwiązany na smyczy, zniewolony
z poddańczym ukłonem wbitym w horyzont
z rozkazem wypowiedzianym przez siebie

bez celu więc biegnę, biegnę przed siebie
bo cóż czynić, gdy świat wokół płonie?
w transie tancerzy demonów
w żarze choroby ludzi szalonych

Nie dla mnie te słowa, nie dla mnie. Koniecznie przeczytaj drugą strofę i jeszcze raz się zastanów jak cały wiersz można inaczej. W każdym słowie wyczuwam młodzieńczy bunt. Nie wiem ile masz lat, ale tak to odbieram podczas czytania. Jeżeli chcesz poruszać tematy, które były wałkowane tysiące razy, to koniecznie staraj się szukać nowej formy dla swoich myśli.
Pozdr.

Mirosław Serocki:
Jeżeli chcesz poruszać tematy, które były wałkowane tysiące razy, to koniecznie staraj się szukać nowej formy dla swoich myśli.


Całkowicie zgadzam się z przedmówcą. Ale postaram się choć odrobinę Cię uśmiechnąć: na ogólnopolskim konkursie ortograficznym zajęłabyś miejsce w pierwszej trójce :)

pozdrawiam