Kielich przeznaczenia

Kielich przeznaczenia przechylony został,
Krew ludzkości czarna, haos powstał,
Wylana, cierpliwości wykopano grób,
Głęboki na stodwadzieścia stóp.
Świat zalany dźwiękiem twardym,
Ryk organów gra rykiem starym.
Chowają się uśmiechy na twarzy mizernej,
Szukają pomocy dawno już poległej.
Zachód ze wschodem się miesza,
Wiruje, powstaje djabłów rzesza,
Niechybnie, niszczą mosty z desek,
Kroczy tych djabłów tysiącpięćset.
A w pyle popielatym unosi się pył,
Wiatr tylko pieśń w uszach wył.
Paraliżujące, słowa skąpane we krwi,
Słowo, każdym wersem z Boga "drwi"!

Świat wydarł się z przekleństwa,
Nastały dni Bożego Błogosławieństwa.

Haos odwrócił się w ład,
Nareszcie, brata odnalazł brat.
Łza - kolejna - z policzków spłynęła
I w przeznaczenia kielichu na zawsze utonęła...
[sub]Tekst był edytowany przez Piotr_Sanocki dnia 27-10-2003 13:06.[/sub]

Dzięki Natalio za pm :)
Tych którzy przeczytali przpraszam za błąd (zwykła nieuwaga) ;)

Pozdrawiam serdecznie