Sentymentalnie w domu dziadka

Dzień zalegał już zbyt długo
Naprzód wiją się strumienie
Skaczą, biją, pustką dudnią
I ten zapach... deszczu cieniem

Wtedy szukam na tej twarzy
Ciszę w domu, zegar ścienny
Niewymalowane ściany
Czegoś, spokój, twoje wiersze

A żebym tylko ja pamiętał!
W dziełach ciągłe me zdziwienie
Twój wiecznie odbity uśmiech
Pod czoła pomarszczeniem

Czas zawitał do nas obu
Trudno mi jest mówić szeptem
Nawet przez pochyłość okularów
Z czasem się ślepnie

lekko i sprawnie - cóż - tylko pozazdrościć bo i w tym tymie rymowanym siedzę, a wiersz już skopiowalem pod warsztat muzyczny
pozdrówko MN

Dziękuję Witoldzie za słowa otuchy :) Wiadomo... jak rym to i rytm, chociaż wydaje mi się, że jest troszkę zbyt "techniczny". Ale jak Ci się spodobało (a piszemy podobnie ;)), to mnie troszkę ulżyło :)

Pozdrawiam serdecznie

kiedyś skrytykowałam innego członka rodziny (nie wiem, czy Pana Piotra, więc nie precyzuję) i dostało mi się po głowie, więc tym razem zmilczę.
zapytam tylko, retorycznie, bo jakżeby, czy rymy sa ad hoc? a jeśli tak, to dlaczego?
a jeśli nie, to czemu tak je widzę?