zanim przyjdzie zima

chcę odejść
zanim przyjdzie zima
zanim śnieg pokrwawię
czernią wegla
w kominku kłód
nakładę
by spalić po sobie
dom
i wspomnienia

zniknąć
zanim na ulicy
z zimna
zsinieje mi dusza
gdy w zaspach
brnąć będę
do nikąd

zanim pierwszą gwiazdą
świat pożegnam
pachnący jedliną

przetnę dłońmi powietrze
z hukiem
bezpowietrznym lotem
ocieplę sowie gniazdo

żegnać tylko
nie chcę

nie chcę tylko
ginąć

od pewnego czasu nie mam zbyt wiele czasu by zaglądać tu tak często jak kiedyś, nie czytam już wszystkich wierszy, jednak Twoich Agnieszko nigdy nie omijam, czytam dokładnie wszystkie, czasem wchodzę tu jedynie po to, by sprawdzić czy coś nowego napisałaś. naprawdę lubię czytać Twoje wiersze, ten nastrój, który stwarzasz, tematy które poruszasz, są mi po prostu bliskie. przyznaję się, że niektórych z nich nie rozumiem, ale to chyba naturalne. nie komentuję nigdy, czemu? hmm sama nie wiem po prostu nie robię tego.

wszystko sprowadza się do jednego: Agnieszka Gruszko - jedna z moich ulubionych poetek :)

pozdrawiam

ja jak moja przedmówczyni - czytam wszystkie, ale nie komentuję. jednak symbolicznie - piszesz świetnie, Twoje wiersze oddaja większość rozterek mojej duszy. i bardzo często bywasz dla mnie inspiracją. :D
3maj się ciepło i twórczo
ściskam,
Evelina

nawet się przyłączę troszkę do przedmówczyń, teraz mam akurat zjazd ;)
...
wiersz niezły,

aczkolwiek w dwóch momentach mi się nie podoba tak jakoś,
ale raczej zachowam to dla siebie,
chyba że ktoś to odgadnie ;)

Pozdrawiam

Kai..a kto będzie szukał co ci się nie podoba. Ty się przyznaj normalnie..i już.:)

"przetnę dłońmi powietrze
z hukiem
bezpowietrznym lotem
ocieplę sowie gniazdo

żegnać tylko
nie chcę

nie chcę tylko
ginąć "


zaginiasz mnie i zginasz jak chcesz. I chcę tego. Z niemal masochistyczną radością przychodzę do twoich wierszy po następne ciosy w duszę. Nie szczędzisz ich, to fakt. I niech tak już zostanie.

byłby pretensjonalny

gdyby było

chcę tylko ginąć

a tak..jest zwyczajnie ludzki ten koniec. I już.