W gaju

Kiedy jutrzenka wzbiła się na wyżyny,
Gdy w jednym gaju dwa duchy się zeszły.
Zamilkły szum drzew i głosy zwierzyny,
Nadszedł świt - dnia początek i godzina wieszczy.

Trawa w rosę przyodziania lśniła,
Gdy bosymi stopy strumień przekroczyli.
Tam się między nimi miłość narodziła,
I w jednym ciele dwie dusze złączyli.

Ona, Bogów zrządzeniem w nimfę przemieniona
Do dziś strumieniem czystym u stóp skały tryska.
On, drzewo - dumny filar u stóp polany łona.
Do dziś tam są - dąb dumny i krynica bystra.

Bardzo ladny wierszyk:rymowany, co bardzo lubie, jest nastroj,wyszukane slownictwo, tylko rytm w ostatniej strofie sie troche gubi..