***Posąg***

głębia twoich oczu tajemnicza
pustka w głosie
martwe słowa, bez echa
zimny dotyk ręki,
twarz tak smutna.
posąg, cień kobiety.
pozwól rozpalić serce twoje
tym uczuciem wyniosłym - wiecznym –
co nas jak żeglarzy na morzu
prowadzi do portu
podczas burz i zamieci.
pozwól dotknąć się
ciepłym pocałunkiem
szczęścia i roztopić
lodowate łzy twojej duszy
pozwól się kochać,
nie odpychaj miłości
niech zapłonie
raz jeszcze świat,
świat szczęśliwości.

jeśli jej nie roztopi ten wiersz,
to,mówię Ci, jest prawdziwym posągiem
i znajdź sobie inną,

pozdrawiam,
Irena.