Formy

Zapadło milczenie,
I cóż pozostało??
Nikczemne zapędy
W mechanicznej głowie.
Diamentowa nienawiść
Zdobiąca me ciało,
Stała się milionem!
Tłuczeniem w mej głowie.

Bezpańskie wartości
Zagładą wszystkiego.
Z Hadesowej czeluści
W Afrodyty ramiona?!
Może to dziwne?
Jednak cóż z tego?
Gdyż jest dla wszystkich
Ta forma stworzona!!

I szeptem wrzeszcząc
Świat barwą zalewam.
Bo tło nie może mieć niezgodności!
Kiedyś jednostkowy,
A dzisiaj masowy.
Bo szczęścia tu szukam!
Nie biednej słuszności.


[sub]Tekst był edytowany przez Paper Monster dnia 16-10-2003 01:45.[/sub]

No nie wiem:). Kto powiedział, że nie można być szczęśliwym i żyć w zgodzie z niegwałtowną, wyważoną "bierną słusznością" (mądrością)? Bez urazy, ale dzieląc to, możemy już tylko założyć dresik i na stadion.

Co do wiersza,
pierwsza strofa wydaje mi się zbyt narracyjna, druga ma zbyt wiele pytań, trzecia mi się podoba. Wszystkie zbyt patetyczne.

s.m.


[sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 16-10-2003 07:39.[/sub]