mamo........

nie nauczyłaś mnie
mamo
zalotnych spojrzeń
ani dłoni
na szyję zarzucać
jak sieci

nie mówiłaś nigdy
jak boli kochanie
ani gdzie sie schować
przed jego
nagością

nie powiedziałaś
jak święcić żałobę
jak zwycięstwo tańczyć
urojone

już nic nie mów
do mnie
kiedy pod ścianami
czai się niewinność
zaduszona
światłem

witaj,

mam ten sam problem - nie rozumiem końcówki...
być może jest to niewinność dziecka w pewien sposób przyćmiona światłem rodziców...
nie wiem...

ale utwór bardzo mi się podoba...

pozdrawiam
Piotr Mogri

witaj,

mam ten sam problem - nie rozumiem końcówki...
być może jest to niewinność dziecka w pewien sposób przyćmiona światłem rodziców...
nie wiem...

ale utwór bardzo mi się podoba...

pozdrawiam
Piotr Mogri

Mi się znowu nasuwają dwa skojarzenia: noworodków w szpitalnym świetle, albo czającego się w kącie dziecka, gdy światłość nowej babci poucza nową mamę, jak chować nowe dziecię.
Bym może źle mi się nasunęło, ale wiersz mi się podoba, chyba przeczytam moim rodzicom :))

Smutny wiersz, ale niesie prawdziwą treść.
Czy tak było naprawdę? Nie wypada pytać.
Niemniej jednak, wiersz przemawia i głęboko w sercu pozostaje.

s.m.

...wydaje mi się, że nawet gdyby ktoś chciał tego nauczyć....to i tak nie zrobił by tego w odpowiedni sposób...poza tym Agnieszko.. zalotnych spojrzeń to chyba nikt uczyć nie musi to się poprostu w sobie ma :) .....a że kochanie tak często boli?....wiesz, o tym najlepiej ukochanym nie mowić...bo może im się uda? i nie zaznają cierpienia przez miłosć? więc po co martwić na zapas....

Twój wiersz bardzo mi się podoba...szczególnie ostatnia zwrotka nasręczająca panom tylu niejasności i domniemywań :) śliczny wiersz Agnieszko.

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

subtelnie i delikatnie o żalu, podoba mi się, czy wielokropek w tytule jest po coś? pozdrawiam.