Artysta

Pod Krakowskim niebem
Wśród języków świata
W bramie niebanalnej
Żyje artysta

Układa życie
z kresek i kropek
na wytartej kartce
w kratkę i tłuszcz

dziś ukradł trzy bułki
pierścionek i chleb
sprzedał i ma ołówek
z końcem zaostrzonym

podrapał się po brodzie
uśmiechnął, i skinął
dziwią się mu policzki
nad pozornością świata



gdy zima nadchodzi
ciągną go na białe sale
bez okien i drzwi
i dają mu sól i kawę
za darmo





[sub]Tekst był edytowany przez Magdalena C dnia 23-10-2003 16:35.[/sub]

podoba mi sie jak go opisałaś :) nawet bardzo podoba!
tylko.."uśmiechnął i skinął" :)

taki cieplutki ten wierszyk..no naprawdę ma coś w sobie :)

Serdecznie pozdrawiam
Natalia

TAk opisałam teg czlowieka, jak go pamiętam :-)


DZiuńka

Peace

I takim artystą pragnę być!
Odrzucić dzadowskie molochy
Być,
Prężnym jak orzeł co dzieci swych broni,
Bez tanków i łamanych odgłosów kości,
Jak maleńki mlecz w rozkołysanym morzu trawy
Być wiatrem co zapłakane serca w zachwyt cudowny wprawi!

I wierzę, głęboko wierzę, że...
Gdy artystę na znak władzy w kajdany,
W chmurach - chmurach Jezus dzwoni łzami.

Całuję, s.m

Artsta dla sztuki.
Wiatr wieje mu w oczy na każdym kroku. On się nie poddaje.
Ja też CHCĘ ZBLIŻYĆ SIĘ DO TAKIEGO IDEAŁU !!!!!!!
Czy jednak wystaczy mi zdolności i sił??

Też o tym...

Dziuńka

Peace

Wiersz bardzo ładny. Nie mam żadnych zastrzeżeń. Dodaję do ulubionych tylko dlatego, że wywołał uśmiech na ustach moich (a to jest bardzo trudne ;) ).

Pozdrawiam serdecznie