Z chaosu dziejów

W mroku obłudzie, na skrzydłach cierpienia,
Wznosi się w przestworza chaos niespełniony.
Nad lądy i morza... to nie ma znaczenia!
Bo on karmiciel myśli z tysiąca ech zrodzony.

Obłoki trącąc marne z marzeń ulepione,
Syci swe pragnienie, lecz nienasycony!
I w marność obróciwszy głosy te chwalebne,
Wznosi się znów wyżej, bo niezwyciężony!

Obnażył tez pokorą czcicieli niewinności,
Co bezkarnie głosili trwałość istnienia.
W mity i legendy obracał wszelkie twory,
Których czystym słowem pokonać się nie da.

Aż wróci wprost do nieba i tak jak na początku,
Bezsprzecznie zasiądzie po Ojca znów prawicy.
Zesłany w czas powstania - opiekun konsonansu!
Skuteczny strażnik dziejów, bliźniaczy brat logiki.