Źródło

po myśli, po dwie,
po garści
zapominasz się.

zmieniające się zdanie słońca;
pełnia
jak łzawy koral pustki;
noc przekreślona
wiatrem, dreszczem, zygzakiem świetlika.

i stopniałeś.
wylany
jedynym chluśnięciem ze świata.
po kimś brud, rosa.

na skraju sosnowej drzazgi
budda poucza demony.

Najpierw nastrój, potem podkład pejzażu pędzlem metafory i w końcu „po myśli, po dwie po garści zapominam się”. Nastrojowość uderza mocno, dynamcznie, smaga światłem. Demonicznie? Dla mnie sosnowo ;) Pozdrawiam serdecznie Arena

Też pochwalę. Całość nastrojowa, przynosi nieoczekiwaną konkluzję.

Szalenie podoba mi się :
"pełnia
jak łzawy koral pustki"

i tę ozdobę zawieszam sobie narazie blisko oczu (na lnianym kordonku).

Pozdrawiam.
A.

jest klimat i "coś" :) no to plusa łapiesz na wstępie;) poza tym pointa bardzo na tak

POzdrawiam
Agata

Panie Witoldzie!
Piękny wiersz. Jest taki moment w życiu, kiedy zaczynamy szukać własnych myśli. Początek końca. Dla ludzi z Alzheimerem to początek bez końca. Tak odebrałem ten wiersz. Może to mój wiek podpowiedział mi takie skojarzenie?
Serdecznie pozdrawiam
Marek Wieczorny

Areno: Kolejność spadająca z nieba jak piorun, a potem to już tylko deszcz...

Joanno_W: Ale wyjęte może okazać się głodną czarną dziurą, uważaj.

Luthien_Alcarin: O puetnę bałem się najbardziej - na szczęście nikt mi jej nie kopnął, nawet nie potrącił.

Marku Wieczorny: A wie Pan, że przydał Pan drugie, a właściwie pierwotne dno tytułowi? Poprzez wydobycie inspiracji, które próbowałem załagodzić miękkim ogólnikiem. Ten "początek bez końca" zanurzyłem w uniwersum (także symboli), choć sam nie śmiałbym się pod nim podpisać.

Pozdrawiam serdecznie.