Umieranie(lub codzienne oddalenie)

Zasypia dzien w ramionach wieczoru
słońce z kotarą chmur oddaje
osatatnie pożegnalne
czerwone tchnienie

topnieje noc srebrzysta
w pieśni piejącego koguta
król nieba wozem gwieździstym
uchodzi pierwszym
promieniom świtu

mięknie ciało zwabone
hipnotycznym morfeusza wołaniem
gasząc światło
oddaję głowę
poduszce puchowej

Pierwsze czytanie i bum!...widzę błąd logiczny: gdyby drugą i trzecią strofę zamienić miejscami, wówczas jeszcze można by się było spierać...hm?

...popatrz:

- w pierwszej strofie piszesz o zachodzie słońca, zbliżającej się nocy...,
- a już w drugiej o jej końcu, poranku, przebudzeniu, świtaniu (już, tak szybko minęła noc ?),
- a potem w trzeciej dodajesz, że pl. odchodzi w sen (rano ? ), ale nawet jeśli rano udaje mu się zasnąć, to skąd to „gasząc światło”, nie rozumiem, całą noc się świeciło? ...hm?

Nie wiem, nie potrafię się odnaleźć w tym wierszu, a tytuł wcale mi nie pomaga.
Poetycko i owszem, ale to troszkę za mało.

Pozdrawiam
Aneta

dzieki za komrntarze.....
Anetko....chronologia....w wierszu nie musibc ..kazda zwrotka to obraz .codziennego umierania .odchodzenia.....więc....poukładałem to tak a nie inaczej.....poza tym piszesz ze noc z krótko w wierszu trwa...hmmm....nie jestem zwolenikiem wierszy przegadanych....wole jak czytelnik...wiele sobie sam dopowiada..niż wszysko wywalone kawa naławę..poza tym to poezja .i powinnna być ciut niedopowiedzana.....
pozdrawiam