żyć i umrzeć z miłości

Kochałem bez wyboru, nikt mnie nie pytał
kochałem świadomie, lecz nie myślałem wcale
to wiatr mnie usidlił, zabrał mi woloność
to miłość pokazała jak wypełniają się żale.
Nie byłem w stanie wypowiedzieć słowa
zapomnieć powracającej bez końca tęskonty
zniszczono moje serce- nie wojną, lecz miłością-
miłością naiwnego kochania i czystej głupoty.
Nicość wypełnia moje dni- te same krople wody
echa znają drogę, choćbym był na końcu świata
zadrwił ze mnie lekki podmuch wiatru
jestem niewolnikiem- a on sępem, który wraca.
Czy słodki uśmiech musi na zawsze zakochać
czy on jest do końca życia jedyny
niecierpliwość zburzyła szczęście
czemu to jestem ja? za jakie winy!

Ten portal przeżywa kryzys poezji.

faktycznie:brak w tym tekscie poezji: to zlepek słów uznanych stereotypowo za wyznacznik poezji... powinno być liryczniej i bardziej metaforycznie

Pozdrawiam
Agata