obudziłeś we mnie jesień

szelest twoich ust
cichy zwiastun nieuchronności
wiem

twoja dłoń
nie dotknie już ciepła zmierzchu
nie strąci żadnego z bezsennych perseidów
nie przemieni mnie w gołębicę strażniczkę nadziei

tańcem śmierci rozsłonecznionych liści
obudziłeś we mnie jesień

Jesień automatycznie łączy sie z szelestem,zwiastunem,liścim,obudzeniem,snem,zasypianiem..hmm..nie zaskoczyłas mnie niczym,choc wiersz ujety z delikatnością i wrażliwościa..myśle,że te pierwsze kroki na drodze piekna mają tyle subtelnego uroku,że nawet nieoryginalność nie popsuje dobrego smaku z jakim został napisany:))

Bardzo mi sie podoba.
;o)

hmm...może rzeczywiście w tym wierszu jest o pare gramów jesieni za wiele,ale to wszystko przez to,że ostatnio za dużo mam jej w sobie :) Bardzo dziękuję za komentarze i pozdrawiam!

liście - jesień
- stanowczo za dużu takich połaczeń,
to już jest nudne,


Pozdrawiam,
Kai Fist

Kai! Nudne dla Ciebie. Jesień przybywa czasami w różnych dniach (nie tylko w tych kalendarzowych dniach jesieni). Tak samo jest z uczuciami człowieka, każdy ma swój kalendarz i według niego zmienia swój tok myślenia. A co do wiersza - to iście jesienny - nudny (bo taka jest jesień), monotonny (bo taka jest jesień), romantyczna (bo taka jest jesień !). Bardzo ładny wiersz. Pozdrawiam

jesień romantyczna... eeeee
co ty pleciesz
jesień jest nostalgiczna
:P

ależ jesień potrafi być romantyczna!
a wiersz jest jak na tematykę przystało - jesienny :)
bardzo mi sie podoba, piekne są niektóre wersy.

Serdecznie pozdrawiam
Natalia