da capo al fine

niedziela, szesnasta. nie, jeszcze nie wracam
skręcam z Kościuszki w kierunku Szyperskiej
kret ryje głęboko pod Placem Wolności
podobno wywożą stąd ruchome piaski

radio zet wylewa miód do moich uszu
wszystko jest tu w c-dur: melodia, mądrości
zatykam się. wsłuchuję. tego było trzeba
bo gra bez metafor i zawsze znajomo

no właśnie - znajomo. wiesz, czemu nie wracam?
mijam cię jak refren, jak mantrę da capo?
bo zdarza mi się jeszcze przetkać miód i słyszeć
wściekłość, jak u Orffa. lub traumę Barbera

"uwierz mi, naprawdę musiałem cię okłamać"
wysyłam wiadomość i myślę, czy kupisz
kiepski refren zdrajcy, który przecież w końcu
jednak obiecuje, że to przedostatni
przysięga, że to więcej
na pewno się
powtórzy

Fajne i oryginalne, pointa powoduje szyderczy uśmieszek. Dobry wiersz, bez grdulenia metaforami i maskowania środkami stylistycznymi. Treśc wystarcza. Pozdrawiam,

Przedni utwór. Nie mam żadnych więcej uwag. Może jeszcze to: mamy wspólny gust muzyczny:)

no tak, jakby nie patrzeć muszę przyznać
że dobry :]

ciekawy , ale brakuje mi jaja na koniec: tzn wszytsko wiem ale czekałąm na jakac finezyjniejsza pointa:tzn ,moze poina bardzo dobra, ale sposob ujecia móglbybyć lepszy, ogólnie dobry wiersz acz wartoby dopracować

Pozdrawiam
Agata