****

moje płuca
myśli
wypełnnia dym
rzeczywistość
znika
za zasłoną złudzeń
utopiona w szklance
naznaczonej człowieczeństwem
giną myśli
rozrywane na strzepy
przez błyski
nienarodzone
niechcianych
krwią ociekam
pokoleń
walczących
o urojenia
szczescie
zamknięte w ramionach
matka tuląca syna
z kulą w skroni
przybite
do dębowych desek
sumienia naiwnych
poetów
przyaciół
mordercow

Czytam Twoje wiersze, i zawsze wiem, że to będzie coś z kilmatów ... innych.
Podoba mi się, ponieważ piszesz słowa, których gdzie indziej przeczytać nie można.

Kai.... można. O płuckach możesz u mnie poczytać
Pozdr.
P.S. Może coś o wątrobie? Bo serce już było

O wątrobie nie, dziekuję.
Nie miałbym potem apetytu i miłych snów pewnie.
Ja już przez pewnien wiersz ciasteczka nie mogłem dojeść.