Zraniłam Słońce

zranilam słońce
ugodziłam w serce
teraz wschodzi krwawo
nad uśpionym światem
przenika czerwienią
zimne cienie świtu
który nie miał nadejść

upiołam usta
młodym białym winem
dziewicze usta
zamilkły na zawsze
uciszone wspomnieniem

sierpniowego deszczu
zakrzyczałam milczenie
które bladym świtem
u stóp się kładło
znużone czuwaniem

niesyte siebie
pogubiłam dłonie
trupioblade palce
rozsypę po łąkach
zakwitną na wiosnę
czerniawym płomieniem

w ciszy pogrzebałam
obrazy uśpione
obudzą sie wewnątrz
zaklętej mogiły
bez powietrza
bez światła
pod ziemią

Pelman, ty to mnie rozpieszczasz

Piękne Agnieszko można czytać w nieskończoność a widoki wytwarzane przez wyobraźnie i tak będą zachwycać
Serdecznie pozdrawiam
Natalia

Mistycznie to napisałaś.
Przeniosłem się w myślach do starożytnej świątyni Majów.

Jest to chyba pierwszy Twój wiersz, który mnie urzekł. Naprawdę. Może to przez to, że nieco odeszłaś od konwencji. Zostawiłaś anioły na boku.

Bardzo mi się podoba i zapamiętam go.

Adam

Duży plus ode mnie za płynność tekstu . Najbardziej podoba mi się fragment

niesyte siebie
pogubiłam dłonie
trupioblade palce
rozsypę po łąkach
zakwitną na wiosnę
czerniawym płomieniem

chociaż są tutaj niedociągnięcia... trupioblade( zbyt egzaltowane określenie ) i mam wątpliwości co do słowa "czerniawym" do jego odmiany, coś mi tu zgrzyta.

Lubisz krytykę? Bo noodno tu...
Przede wszystkim. Nie mogę się zgodzić z przedmówcą (przedpiszcą???) Pelmanem. W drugiej strofie te "usta" w trzecim wersie są naprawdę niezbędne
niesyte siebie
pogubiłam dłonie
trupioblade palce
rozsypę po łąkach
zakwitną na wiosnę
czerniawym płomieniem
Ten fragment najmniej mi sie podoba
I inni też nie mają racji.
Tylko ja mam rację, bo do mnie ten wiersz przemawia i bardzo mi się podoba.
Pozdr.