zazdrość marsa

nisko
tak nisko
nad horyzontem
przyświecasz
czerwoną tarczą
jaskrawym gontem
drogę
wskazujesz
podniecasz
ileż istnień by dało
życie
przeszłość
swoją
by stopą
stanąć
na skale twej śliskiej
by w piachu czerwonym
zanurzyć
zniszczyć
marzenie
by mit
twój
zburzyć
zapomnieć
na pohybel!
krzycząc
gardłowo
ostatnie
wydać
tchnienie

Przyznam, że podchodzę do skomentowania Twojego wiersza kolejny raz i kolejny raz mam to samo odczucie – niezdecydowania. Dlaczego?
Piękna, liryczna opowieść, cudowny temat, a.....no właśnie, a zapis tekstu jakby wyrwany z „innej bajki”, nie mogę się z tym pogodzić. Zarówno temat, jak i jego rozwiniecie proszą się aż o bardziej "czytelną" ( klasyczną?) formę zapisu. Oczywiście to tylko moje zdanie, ale skoro pozwalasz czytać nam ( mi ) swój wiersz, to chyba mogę podzielić się z Tobą własnymi spostrzeżeniami.

Ja widziałabym go tak:
(z góry przepraszam za niektóre zmiany i ewentualną nad interpretację )



nisko
tak nisko przyświecasz
w zenicie

tarczą czerwoną
gorejącym gontem
drogę wskazujesz
podniecasz

ileż istnień oddałoby życie
by stopą na skale twej śliskiej
naznaczyć swą przeszłość

by w piachu czerwonym
zanurzyć i zniszczyć
marzenie i mit twój
zapomnieć

gardłowo wyrzucić tchnienie
ostateczne

na pohybel!

i

skonać



...jeszcze raz przepraszam, za tak dużą ingerencję w Twój wiersz.

Pozdrawiam serdecznie
Aneta

droga aneto, widze ze odebralas moj wiersz nieco inaczej niz ja sam, mowi o tym twoja interpretacja, ja odbieram go nie jako liryczna opowiesc o tesknocie ludzkiej za niepoznanym, dla mnie to wiersz o zabijaniu marzen i mitow przez poznanie wlasnie, o ostatnich redutach ktore jeszcze nie zostaly odkryte, a przez to trwaja wciaż i wciaż i niezmiennie w naszych umyslach jako symbole, czy nie uwazasz ze po ostanich wizytach sondy na marsie jego mistyka nieco podupadla?

pozdrawiam :)