Teatr Eksperymentalny

Teatr eksperymentalny

Na widownię wprowadzono mnie
w zupełnej ciemności uczyniono aktorem
choć tego nie chciałem, bo przestrzeń
jeszcze ciemna była sceną,
potem w opętanym migotaniu świateł
obok mnie, bliscy nieosiągalni
przebiegli niż wszyscy, których kochałem
mężczyźni kobiety nadzy i ubrani
tak jak tylko ja mogłem ich poznać
żegnający mnie na dworcach uniesieniem dłoni
z uśmiechami mającymi ukryć zdradę
mówiono sobie słowa co miały mnie zabić.
Może potem właśnie oni
niewidoczni stali mi się publicznością.
I ja nie spałem
wszystko było prawdą, nie krzyczałem
z bólu, już nie mogłem uciec.
Światła zgasły, jestem sam w ciemności
bo wszyscy odeszli i nie ma znaczenia
czy zamykam czy otwieram oczy.

Wydaje mi się, że to bardziej jest jak opis snu.
Więcej emocji, serca i uczuć włuż w to, co piszesz.
A będzie dobrze.
Pisz dalej i nie przejmuj się krytyką.

Pozdrawiam!

Pierwsze co mnie razi to temat już weksplatowany na różne sposoby, autor tego tekstu ( prozy) niczego nowego nie odkrył.