byle tylko. wersja zasłyszana.

zawsze jest: głupi park z setką mostów przecinających
brudne kanały i niewidoczność jakiegokolwiek sensu.
kolejny dzień i nic poza nieregularnym oddechem. czyli:
jest tak, jak zawsze.

gdzieś ponad tym wszystkim deszcz. coraz to nowe melodie
grane przez wnerwionych do granic przechodniów, pośpiesznymi
krokami na chropowatym chodniku.

fascynujące: jak długo może trwać wędrówka wiodąca
nie wiadomo gdzie? już sam nie wiem czy to przejście
na hinduizm było dobrym pomysłem. w końcu i ja, i ty
jesteśmy prawdziwymi autorytetami, no wiesz - w tych
sprawach.

po ostatnim spotkaniu popękały mi oczy i czekałem, aż
aż dowiozą żywicę. po ostatnim spotkaniu mam postanowienie
- też będę fotografem.

no no, wracam - juź sobie przypomniałem jaki mam login :)

Jesteś, jak widzę fotografem... dowód na to jest w treści twojego wiersza... cały świat jednym wielkim parkiem, z odgłosami tupotu ludzkich przechodniów.
Kto potrafi obserwować, znaczy, że potrafi korzystać z życia!
kto się zastanawia na życiem, znaczy, że nie pozwala mu ot tak uciekać!
A to sie liczy!
Gratuluję!

czytałam.....i to było przyjemne :)
skończyłam.....dlaczego to tak krótkie?!

nie wiem czy odpowiednia jest wersyfikacja bo zatrzymywałam się czasem w połowie wersu jednak nie zepsuło mi to nic :)

zastanawiające jest to co napisałeś.
podoba mi się, a fragmentami nawet bardzo się podoba :)

Serdecznie pozdrawiam
Natalia