sam dnia powszedniego...

kłopot w tym
że jest taki sam
na sam
zwyczajny
modli rano
wieczorem mdli
i nie chce zasnąć

upadki wczorajsze
pamięta ale
bez pretensji

bo cóż mógłby zarzucić
chyba stary warkocz
na plecy

i bez jednego
"a nie mówiłem?"
może się urodzić
świadomy nieśmiertelnego
brzydkiego jutra

trzy spotkania
cztery kłótnie
i pięć umów
samo podpisać
dzielnie

cyrograf na kłopot
kolejny sam...

Nie umiem sie ksupić na tym wierszy,nie wiem właściwie o co w nim chodzi:))wybacz mi moje dyletanctwo..

jestem rowniez dyletantem, ni w ząb nie rozumiem nawet poszczególnych zdań

pozdrawiam

Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, to na pewno:
- zaczynanie i kończenie każdego wersa (na przemian) nosowymi i dziąsłowymi.
zabieg ten przypomina trochę granie altówki, co podpowiada, że podmiot liryczny jest sam (czy to dzień, czy to osoba, czy przedmiot; ja wiem, że twierdzenie: "że podmiot liryczny jest sam" trochę jakby zabawne, ale proszę i mnie zrozumieć: czasami tytuł wręcz myli, sprowadza na zły tor; przyp. zabieg celowy ) - (tak jak w wykonaniu altówkowym brakuje solo), nadaje płynności i specyficznego wyrazu wierszowi / rytm jest zgodny z treścią utworu, co jest niewątpliwie dużym plusem.

- szymborsko-podobna forma. (dla ścisłości: mi, przypomina szymborską formę).
początek wiersza ("kłopot w tym/ że jest taki sam") w sposób prozaiczny, zachęcający do czytania, a jednocześnie nie pozostawiony samemu-sobie, gdyż wyraźnie w poincie mamy nawiązanie, zmianę słownictwa i przejście ze "zwykłego" stylu do bardziej poetyckiego.
Poza tym, cytat: "A nie mówiłem?".

- ciekawa metaforyka, znowu przeplatana z prozaicznym stosunkiem autorki i wieloznacznością przekazu: "bo cóż mógłby zarzucić / chyba stary warkocz / na plecy". Ta strofa spowodowała, że nie tylko zatrzymałem się na chwilę, aby ogarnąć swoje refleksje, ale również wyciągnąć (tak mi się wydaje) ciekawą naukę: "oto, jak świetnie można napisać metaforę. Precz z dosłownością" (której, niestety, nie zabrakło w innych wersach).


Sam temat jednak nie jest oryginalny, mimo wszystko. Bowiem jest różnica: pomiędzy dobrą, ciekawą formą a stworzeniem novum filozoficznego. (ale to bardzo trudna sztuka, rzadko komu się to udaje). Dlatego wiersz nie wyjdzie (prognozuję) poza 'nasze' szeregi. Nie ma po prostu takiej możliwości. Bo po co "odgrzewać wciąż tę samą zupę, tylko za każdym razem innym sposobem" ? (dla podnieconych awanturników: ja tak sądzę. JA. JA. Jeżeli masz inne zdanie - świetnie. Nie musisz, obrażając mnie udowadniać, że "wiersz wyjdzie poza szeregi, bo jest vice versa". Dzięki. Niech Ci Bóg w skarbach wynagrodzi.)

Reasumując:
Trochę dosłowności (szczególnie tu: świadomy nieśmiertelnego / brzydkiego jutra), trochę chaosu, dużo poezji, dużo ukrytych znaczeń, mało-oryginalny. Tak można podsumować ten wiersz.

Pozdrawiam.


[sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 22-09-2003 22:26.[/sub]

Sewerynie, ta niezorganizowana metaforyka jest celowa, jak i pewne prozaiczne stwierdzenia, ale serdeczne dzięki za tak wiele uwagi dla tekstu mojego:) sporo masz racji ale pamiętaj, ja nie Szymborska:);
serdecznie pozdrawiam i dziekuje wszystkim za komentarze, agnieszka

Powiem tak.

Nie rozbieram nigdy tekstu tak dokładnie jak Seweryn (każdy inaczej w tekst się wgryza, ma do tego prawo i szanuję to) - z prostej przyczyny. Nie interesuje mnie zbytnio forma, nie ma znaczenia także pakt zaistnienia po raz kolejny odgrzewanej zupy (jeśli to się zdarzy) - pod warunkiem że smaczna i podana w innym talerzu.
Tutaj jednak - w Twoim wierszu - metaforyka, temat - jeśli tchnie nie tylko świeżością, to pięknym, podziwianym przeze mnie klimatem - pozwoliły mi się wzruszyć i przeżyć ten wiersz w wyjątkowy sposób

upadki wczorajsze
pamięta ale
bez pretensji

bo cóż mógłby zarzucić
chyba stary warkocz
na plecy
...to jest piękne.
pozdrawiam - Mirka

Mirko droga, to jest nic innego jak dzień moich urodzin:)
pozdrawiam i dzięki:)

Ochmatkobosko!!!!!!!!!!
dzisiaj na łące za moim domem zakwitły krokusy. Masz je wszystkie bez zrywania słonko:)