przyzwyczajanie

chciałem wykręcić żarówkę słońca
popukali się w czoło

chciałem utopić w misce ocean
machnęli ręką

chciałem przeskoczyć o tyczce pałac kultury
chichotali

chciałem na bułkę
zwijali się ze śmiechu

doprawdy nie rozumiem tej maniery, jakze tu popularnej, chyba zaczne czytac tylko koncowki wierszy, puenta to nie wszystko mily panie poeto

pozdrawiam

Nie chcę wyjść na amatorkę,ale ja tu dostrzegam geniusz...świetnie oddana cała atmosfera panująca w naszym społeczeństwie..śmiech..o ironio właśnie tak zaczynamy reagować na wszystko..to nasz broń?Tylko przed czym my się właściwie bronimy-przed eresztą społeczeństwa??

Jest coś w tym wierszu. "Końcówkowość" nie razi aż tak bardzo, pasuje lakonicznością. Zatrzymałam się na chwilę.

podejście jest świetne,
zobaczyłem tu coś z całkowicie odmiennej perspektywy

Świetnie oddałeś to "upupianie" od maleńkości naszych, coraz bardziej niestety popularne, jakby każdy był jedyną gwiazdą na niebie.

jak dla mnie, to ten wiersz pokazuje w pewnym stopniu nasze spoleczenstwo. Bardzo mi sie podoba, pozdrowionka, zapraszam do mnie:)

Co ja widzę w tym wierszu?
Ano przechodzenie z marzeń dziecięcych "wykręcić żarówkę", do bardziej ambitnych (dojrzewanie?): "utopić w misce ocean", aż po mocniej społeczne i typowe: "przeskoczyć o tyczce pałac kultury", po "chciałem bułkę/zwijali się ze śmiechu"... po prawdziwe życie.

Wiersz podoba mi się.
Tylko ten 'pałac kultury', może tak jednak: "Pałac Kultury"?

s.m.

metamorfozy pragnien duszy..krotko doslownie..prawdziwie..wole iluzje..moj sposob na ten swiat..zauwazasz przeciez..chyba tez rozumiesz mnie..

tego typu wierszy spotyka się sporo.Obcinanie skrzydeł.Jak widać tematyka ciągle aktualna. Ale: "chciałem na bułkę zwijali się ze śmiechu" - to już jest mniej śmieszne. Niezrozumiały przez świat mszczę się wymuszaniem czy żebrzę z przyzwyczajenia. Dla mnie naganne. Całość, bez dwóch ostatnich linijek podoba mi się, choć pozostaje jakieś niedokończone.

wiesz?....wiersz ma w sobie coś.....ale ja sobie odwróciłam kolejność wszystkich dwuwersów...tzn wers pierwszy z dołu a drugi z góry...i...jakoś wyszło mi to..bardziej prawdziwie...a odwróciłam to z powodu tej bułki(ale czemu to już nei pytaj...)

chciałem na bułkę
popukali się w czoło......bo teraz mało kto wierzy, że ktoś może te pieniądze wydać naprawdę na bułkę...brak zaufania wśród ludzi panuje.

chciałem przeskoczyć o tyczce Pałac Kutury
machnęli ręką.....no bo co mają zrobić?....mało to świrów chodzi po świecie? "przyzwyczajają" się powoli do tego.

chciałem utopić w misce ocean
chichotali.....człowiek jak czemuś niedowierza... to często to wyśmiewa...

chciałem wykręcić żarówkę słońca (mój ulubiony wers:))
zwijali się ze śmiechu...no właśnie...takie zachowania przejawia się przy wypieraniu ze świadomości rzeczy nierealnych i absurdalnych....ludzie boją się absurdu, nie wierzą w jego istnienie i uważają że jedyną słuszną reakcją powinno być jak tutaj wyśmianie czegoś takiego...to taki niemal histeryczny śmiech.

ciekawie się czytało Twój wiersz, każdy wers sobie mozna przemyśleć... mam nadzieję, że nie masz mi za złe przemieszanie go do osobistej interpretacji...

Serdecznie pozdrawiam
Natalia