tango jak tango...

moim udem pan spłynął tak ładnie
delikatnie wdychał pan
to i owo

rzuciło cień
a ja i tak
przeźroczy nie oglądam
archiwa dotyków
zamykam w zapomnienie
od wieków tak samo
puste i krzywe

lustra zbił pan wszystkie
pięknie wyglądam
kiedy nad ranem uciekam

ta niedopita kawa
da się wyprać
szminka z prześcieradłem
wietrzeje
po kilku głębszych
pan tak pod wiatr...
a ja droga na drodze

tak cudownie
zamknął wszystko
i tańczył ze mną
na cztery dwie stopy
łatał tango

wyrozumiały grzeczny
grymas gest
spłynął

uda nadal rozchylone
ładnie tak
pan układał w rytm
owego przekładu

intercyza pali
wbija sześć

punkt kulminacyjny
błaznem skacze
do ust

one i tak kiepskim
faryzeuszem
nagadały się wczoraj
młodo, jałowo

pan nadal dzwoni
do mamy
chory z niewyspania
przeklina
metalowe ciało
i uśmiech

taki to pan
uda takie - innych nie mam
tango jak tango
zatańczę zawsze
ładnie

punkt kulminacyjny
błaznem skacze
do ust

one i tak kiepskim
faryzeuszem
nagadały się wczoraj
młodo, jałowo

pan nadal dzwoni
do mamy
chory z niewyspania
przeklina
metalowe ciało
i uśmiech

taki to pan
uda takie - innych nie mam
tango jak tango
zatańczę zawsze
ładnie

Agnieszko - jeden z najpiękniejszych wierszy w serwisie...
Idę ci wbić maxa..
pozdrawiam...

Podobno mężczyźni przestrzeń postrzegają znacznie lepiej od kobiet (zbadał to ktoś mądry)...czytam Twój wiersz i trochę się dziwię wynikom tych badań, ale jestem tylko kobietą, więc nie mogę być obiektywna ; )) ....stwierdzam jednak moją kobiecą nierozwiniętą przestrzennością - roztaczasz przede mną takie obrazy, jakie tylko mój analityczno-żeński mózg może zobaczyć. Piękny Agnieszko.


pozdrawiam
Aneta